Horrorfilms die het tot een derde deel schoppen zijn meestal erg lucratief maar weinig inventief. De door Jaume Balagueró en Paco Plaza bestierde [REC]-reeks is een uitzondering op die regel. Wat heet: [REC]³: GÉNESIS is een frisse en amusante kijk op het zombieslashergenre.
Het is een compliment dat Plaza alleen op zijn sombrero mag steken, want hij blikte [REC]³: GÉNESIS in terwijl compadre Balagueró werkte aan het ook al uitstekende SLEEP TIGHT. Balagueró heeft de eer en het genoegen de reeks volgend jaar af te ronden met [REC]4: APOCALYPSE. Afgaand op die titel lijkt de franchise zijn focus alleen maar te vergroten. Gaan de zombies volgend jaar global?
In eerste instantie lijkt Plaza met [REC]³: GÉNESIS bekende paden te bewandelen. De plaats van handeling is dan wel niet langer het beklemmende appartementsgebouw uit de eerste twee delen, maar Plaza begint de gebeurtenissen wel weer volledig in found footage-stijl te vertellen. De bibberende amateurbeelden (die we onlangs nog zagen in CHRONICLE) worden geschoten op het poepsjieke huwelijksfeest van Clara (Leticia Dolera) en Koldo (Diego Martín), een fris, monter, dolverliefd koppeltje.
Het huwelijksfeest is typisch zuiders: groots, overenthousiast, broeierig warm en een beetje chaotisch. Enkele personages werken zich naar het voorplan: naast Clara en Koldo zelf is er de filmende neef Adrian, een gladde vrouwenversierder, de beste vriendin en de voor huwelijksfeesten onvermijdbare dronken oom. Die Pepe Victor heeft wat last van een hondenbeet. Niets ergs, zo denkt hij.
Helaas weet Pepe Victor niet dat hij verzeild is geraakt in een zombiefilm die zich gelijktijdig ontrolt met de gebeurtenissen uit de eerste [REC]. Dat hij geïnfecteerd is, wordt duidelijk wanneer hij zijn tanden in de keel van zijn vrouw zet. In drie tellen is de feesttent omgevormd tot de ultieme chaos. Dan volgt Plaza’s gouden zet: de handheldcamera valt stuk. Het beeld gaat op zwart.
Het geeft de regisseur de kans om de rest van de film met de objectieve camera te registreren: niet schokkerig maar gladjes, niet onoverzichtelijk maar met schitterend uitgekiende en gekadreerde shots. Het is een verademing in een genre dat tegenwoordig te pas en te onpas wordt gebruikt. Filmen met een vleugje cinema verité, zo noemt een Peter Jackson-lookalike het in de film, maar we zijn dat procedé inmiddels liever kwijt dan rijk.
Met de stijlbreuk lijkt Paco ook het rigide harnas van de vorige twee films van zich af te schudden. Op het uitgestrekte Spaanse landgoed waar het huwelijksfeest plaatsvindt heeft hij alle bewegingsvrijheid die een claustrofobisch appartementsgebouw niet heeft. Zo raken Clara en Koldo elkaar meteen kwijt en moeten ze, achternagezeten door de horde zombies, elkaar proberen terug te vinden in een labyrint van kamers, hallen, ondergrondse tunnels en verluchtingskokers. Romeo and Juliet meets THE WALKING DEAD.
De macho en de macha van dienst zijn weergaloos: hij gehuld in een antiek ridderharnas en gewapend met speer en schild; zij in een gekortwiekte huwelijksjurk en voorzien van een kettingzaag die zorgt voor keurig in twee gekliefde zombies. Ach, alle huis-, tuin- en keukenattributen – waaronder een doodgewone mixer – komen wel van pas om de onhandig voor zich uit strompelende zombies het leven zuur te maken.
Daarmee is meteen aangegeven dat Paco ook de doodserieuze toon van de eerste twee films laat varen. Hij gaat ongegeneerd voor een burlesk, uitzinnig, doldwaas spletterfestijn dat razendsnel over het scherm rolt. Paco citeert en refereert ondertussen aan eerder zombiewerk, maar een pastiche wordt dit nooit. Integendeel: [REC]³: GÉNESIS is zo fris als een hoentje.
Met de ondertitel verwijst Paco overigens niet zozeer naar de oorsprong van het virus (daarover komen we niets nieuws te weten), maar schuift hij, nog meer dan in de eerste twee delen, de Bijbel naar voren als ultiem wapen tegen de zombies. Het helpt dus dat er ook een potige priester aanwezig is op het landgoed. Maar wees gewaarschuwd: op elk huwelijksfeest is er naast een dronken oom ook wel een hardhorige opa. De gevolgen zijn bepaald nefast voor de feestvreugde.
Distributie: Cinéart. Release: 27 augustus 2012. Copyright: Hans Dewijngaert. Overname uitsluitend na goedkeuring rechthebbende. Online gepubliceerd op 26 augustus 2012.
