De cynici onder ons zullen waarschijnlijk automatisch en schouderophalend afhaken: Brian De Palma’s CARRIE krijgt 23 jaar na dato een vervolg, dat louter gemaakt is om munt te slaan uit de huidige tienerhorrorgolf. Dat laatste is ongetwijfeld een correcte lezing van de motieven der geldschieters: waarom zou oorspronkelijk producent Paul Monash anders uit zijn schulp gekropen zijn?
Cynici kunnen hun pijlen vervolgens ook afvuren op het scenario, dat de kwalificatie remake uitlokt door weinig nieuws te brengen, en op de rommelige stilistische kunstgrepen van regisseur Katt Shea, die af en toe wat artistiekerig zwart-wit inlast en heel knullig met flashbacks naar de voorganger omspringt. En dan is er nog het optreden van Amy Irving, de enige actrice die ook in de voorganger speelde. Irving heeft haar beste tijd gehad, hield aan een kortstondig huwelijk met Steven Spielberg kennelijk te weinig over en slaapwandelt hier even naar haar oudedagsvoorziening. Ergo: THE RAGE: CARRIE 2 kan op de berg slechte King-sequels, samen met een LAWNMOWER MAN 2 en drie vervolgen op het aardige CHILDREN OF THE CORN.
Maar zo eenvoudig ligt het niet. Waar alle recente Amerikaanse tienerfilms, van horrorwerk als SCREAM en zijn klonen tot de romantiek van SHE’S ALL THAT en pakweg CRUEL INTENTIONS, angstvallig om de hete brij heenliepen pakt dit vervolg de koe bij de hoorns. Het zal niemand ontgaan zijn dat Amerikaanse scholen de laatste jaren te kampen hebben met bloedige aanslagen van gefrustreerde leerlingen. Gemakshalve schrijven censuurlobbyisten dergelijke tragedies aan Marilyn Manson, computerspelletjes en geweldadige films toe, in werkelijkheid wordt sinds het laatste bloedbad in Littleton pijnlijk duidelijk dat er andere factoren meespelen. CARRIE, boek en film, gaat over die factoren en heeft daarmee een bijzonder actuele betekenis, waardoor deze herverfilming meer bestaansrecht heeft dan alle andere films met een nummer achter de titel. Katt Shea, eerder verantwoordelijk voor genrewerk als POISON IVY, STRIPPED TO KILL en DANCE OF THE DAMNED, was zich van de maatschappelijke betekenis van een Carrie voor de jaren negentig ook bewust. Een subplotje waarin heldin Rachel de halfzus van Carrie blijkt en waarin Irving onheil probeert te voorkomen wordt plichtmatig afgewerkt, waar de nadruk meer op de groepsmechanismen op Amerikaanse scholen wordt gelegd.
Dit is een film over een buitenbeentje dat met haar populaire kwelgeesten afrekent, een film waarin buigen voor de groepsterreur niet beloond wordt en bovenal een film die een duidelijk verband legt tussen pesterijen en bloedbaden. De toon is serieus, ironische terzijdes en gemakkelijke grapjes over andere films zijn er niet, televisiesterretjes met Bambi-ogen en siliconenborsten ontbreken. Goed zo. Een met een harpoen doorboord scrotum is er wel. Een opgespiest hoofd ook. Boontje komt om zijn loontje, denk je dan. Het is jammer dat er niet meer films zijn die een pijnlijke waarheid zo serieus behandelen, het is jammer dat Shea niet meer geld kreeg om haar statement te maken, maar het is goed dat ze het toch deed.
Copyright Bart van der Put. Overname uitsluitend na goedkeuring van de rechthebbende. .Origineel gepubliceerd in Schokkend Nieuws #42, augustus/oktober 1999.
