De geruchtenmachine draaide tijdens de productie van THE PHANTOM OF THE OPERA op volle toeren en bracht Argentofielen in opperste verwarring. Dario waagt zich aan een officiële remake? Had hij met het onvolprezen OPERA (1987) niet al een moderne en originele versie van Gaston Leroux’ klassieke roman gemaakt?
Maar toch: een scenario geschreven met de van enkele Roman Polanski-films bekende Gerard Brach, dat klinkt goed, en cameraman Ronnie Taylor had met OPERA laten zien Argento’s wildste ideeën op het witte doek te kunnen toveren. Bovendien had Argento met zijn andere in de 19e eeuw gesitueerde film, LE CINQUE GIORNATE/THE FIVE DAYS OF MILAN (1972), laten zien dat hij best een kostuumfilm kon maken. De spanning steeg, zoals bij elke nieuwe film van de maestro, tot het kookpunt. Het verhaal is sinds de vele verfilmingen overbekend: een fantoom (Sands) waart moordend door de Parijse Opera en wordt verliefd op een jonge zangeres (Asia Argento), die zijn ondergang zal betekenen. De eigenzinnige Argento waagt echter een moedige poging om een draai aan de belegen plot te geven. Zo is het fantoom geen lelijk schepsel, maar een knappe jongeman, die door ratten is opgevoed en een diepe haat jegens de mensheid koestert. Hij communiceert via telepathie met zijn liefje en houdt zich op in een mooi vormgegeven onderaards verblijf, waar hij omgeven door zijn broeders, de ratten, zijn pijporgel bespeelt. Met hulp van Taylor, die de fraaie opera van Boedapest en overtuigende Romeinse decors puik in beeld brengt, roept de regisseur een ouderwetse gothische sfeer op, precies zoals het hoort. Maar hij probeert ook via theatrale dialogen en heftig gesticulerende acteurs terug te keren naar de stijl van de genrefilm uit de jaren dertig, en dat is waar het schip zo bruut strandt. Argento moet serieuze films maken, zoveel is zeker. Met het overdreven, zwaar romantische kaliber van dit script kan hij absoluut niet uit de voeten: er ontstaat een vlakheid die aan een doorsnee tv-film doet denken, en dat is zo’n beetje het grofste verwijt dat men een begenadigd cineast als Argento kan maken. De comic relief in de vorm van een domme rattenvanger is werkelijk tenenkrommend en enkele scriptvondsten, zoals de subplot over de operadirecteur (Aldo Massasso) die zich als een pedofiel ontpopt, worden met de Franse slag uitgewerkt waardoor eerder verveling dan een decadente sfeer ontstaat. Wanneer we na afloop ook nog moeten constateren dat de film geen enkele spectaculair moment bevat – de moordscènes missen Dario’s gebruikelijke morbide flair – is duidelijk dat we hier te maken hebben met een mislukt experiment. Ondergetekende, die zich altijd coulant heeft opgesteld ten aanzien van Argento’s tekortkomingen en geweldige herinneringen koestert aan de voorstelling van OPERA op het WoT van 1989, heeft zelden zo’n deprimerende vrije val van een grote held gezien. Laten we hopen dat de meester ons met zijn nieuwe project I CAN’T SLEEP, een thriller over een aan slapeloosheid lijdende detective, eens op een positieve manier verrast. N.B.: De videoversie van Dutch Film Works is letterboxed op het formaat 1:66 in plaats van het originele 1:85, en de print is vrij donker waardoor het fraaie kleurenpalet niet tot zijn recht komt. * Copyright Mike Lebbing. Overname uitsluitend na goedkeuring van de rechthebbende. .Origineel gepubliceerd in Schokkend Nieuws #45, p22.
