Altijd leuk om op genrefilmfestival Imagine overeenkomsten te vinden tussen de geprogrammeerde films. Afgelopen jaar waren het vooral de hoeveelheid (post)apocalyptische films en het veelvuldige gebruik van het point-of-view-perspectief die opvielen. PANDEMIC wist de twee trends zelfs te combineren.
De Amerikaanse productie was in beide subgenres niet de meest in het oog springende titel. HARDCORE HENRY was met zijn hyperkinetische PoV-stijl immers een stuk opvallender en waar het aankwam op post-apocalyptische worldbuilding wist vooral het minimalistische THE SURVIVALIST zich te onderscheiden. Toch zou het zomaar kunnen dat het in veel opzichten niet bijster opzienbarende PANDEMIC de uitblinker is. Dat heeft alles te maken met balans. Waar de eerder genoemde titels zich uiteindelijk nogal vergalopperen, krijgt in PANDEMIC het stijlexperiment nooit de overhand, terwijl de vertelling sterk is toegespitst op effectiviteit.
Dat laatste blijkt al direct bij aanvang van PANDEMIC. We ontvangen, door de ogen van hoofdpersonage Lauren (Rachel Nichols), instructies voor een gevaarlijke missie. Vergezeld door drie teamleden dient ze met een gepantserde bus het hermetisch gesloten Los Angeles in te trekken om er overlevenden te vinden van een dodelijk virus. Knap hoe de film meteen de essentiële kennis over de post-apocalyptische toestand geeft zonder uitleggerig te worden. Lauren heeft als dokter de nodige ervaring opgedaan in New York (waarover tussen neus en lippen door wordt opgemerkt dat de stad gevallen is), dus een informatiesessie over de diverse stadia van het virus lijkt aanvankelijk alleen bedoeld om de kijker op te hoogte te brengen. Dan blijkt echter dat het virus een stadium bereikt heeft waarmee Lauren nog niet bekend was. Geen overbodige uitleg dus, maar vooral belangrijk is de identificatie die het oplevert: bij aanvang van de scène wist Lauren meer dan jij, tegen het einde gaan jullie qua kennis gelijk op.
Inzage in haar persoonlijkheid blijft in deze beginminuten grotendeels achterwege. “Geen probleem,” lijkt de film te zeggen, “dat komt later wel.” Ook de drie medepassagiers in de gepantserde bus krijgen niet bepaald een volwaardige introductie, maar worden simpelweg uitgediept naarmate de missie vordert. Learning on the job, ook voor de kijker. Het zijn geen bijster complexe personages, maar het helpt dat sommigen een onverwachte kant of een dubbele agenda hebben. Interessant is ook dat ze hun hulpverlenerswerk allemaal met de nodige tegenzin verrichten. Hoewel de geïnfecteerden in het eerste stadium nog ongevaarlijk en geneesbaar zijn, dwingt de precaire situatie het viertal ertoe ze maar gewoon af te maken. Wanneer geïnfecteerden in het vijfde stadium hun intrede doen (door de van spel- en stijlfouten vergeven dvd-hoestekst ten onrechte zombies genoemd), snap je wel waarom een vroegtijdige uitschakeling waarschijnlijk voor iedereen de beste optie is.
Dat we de gebeurtenissen in PANDEMIC meemaken vanuit het gezichtspunt van de personages, komt door de camera’s aan hun helmen. Niets nieuws (ALIENS deed dertig jaar geleden ook al zoiets), maar het werkt vrij goed. Wanneer iemand even zijn helm afzet en weglegt, levert dat een leuke nieuwe invalshoek op, net zoals wanneer we de achterzijde van de bus zien via de achteruitkijkspiegel. Uiterst spijtig dus dat dit visuele trucje niet helemaal consequent wordt gehanteerd. Want waar voor establishing shots aanvankelijk nog gebruikt wordt gemaakt van beveiligingscamera’s (blijkbaar filmen die gewoon door wanneer de maatschappij is opgehouden te bestaan), zien we in de film gaandeweg steeds meer beelden opduiken die afkomstig van een non-diëgetische camera. Het beoogde claustrofobische effect komt daardoor wat minder goed uit de verf. Jammer, want daarmee had misschien kunnen worden verhuld dat het verhaal in de tweede helft toch wat aan kracht inboet.
Distributie: Splendid Film. Release: 30 juni 2016. Copyright: Thierry Verhoeven. Overname uitsluitend na goedkeuring van de rechthebbende. Online gepubliceerd op 12 juli 2016.
