In 1968 maakte George Romero, tot dan toe lokaal reclame-filmer in Pittsburgh, USA, een low-budget zwart-wit film die inmiddels geschaard wordt bij de absolute top der moderne horrorklassiekers. Zijn NIGHT OF THE LIVING DEAD heeft een invloed op het genre uitgeoefend die slechts geëvenaard wordt door Hitchcock’s PSYCHO (1960) en Tobe Hooper’s TEXAS CHAINSAW MASSACRE (1974). Waarom maak je van je eigen grootste succes een remake?
Het antwoord is prozaisch. De makers van de oude NIGHT OF THE LIVING DEAD hebben zich destijds door gewiekste zakenlieden in de luren laten leggen, waardoor zij nooit de financiële vruchten van het enorme kassucces hebben geplukt. In 1986 werd de originele Night door Hal Roach Studios digitaal ingekleurd en op video uitgebracht. Hoewel het dramatische zwart-wit werd afgevlakt en je de zombies nu al op een kilometer afstand van de levenden kon onderscheiden door hun gifgroene gelaatskleur, was succes verzekerd en waren er kapers op de kust om de film over te doen. De oorspronkelijke makers kozen toen voor de aanval als beste verdediging en besloten zelf tot een herverfilming. Tom Savini, de grootmeester van de splattereffekten, die hij tot kunst verhief in de laatste twee delen van Romero’s zombiecyclus, promoveerde met NOTLD tot regisseur. Het is een grote verrassing dat de splatmaster zijn fans niet tegemoet kwam door hen liters rondspattende ingewanden te bieden, maar een integere gemoderniseerde versie van de originele versie maakte, met aandacht voor sfeer, karaktertekening en godbetert sociologie. Dit levert een relatief nette film op met voldoende aardige variaties op de vijfentwintig jaar oude plot, om ook ingewijdenen geinteresseerd te houden. Ook de zombies zien er prima uit, niet groen, maar van gruwelijk realistische make-up voorzien door Everett Burrell en John Vulich, natuurlijk protégé’s van Savini. Toch is NOTLD-nieuwe stijl geen geweldige film en kan hij zeker niet in de diepe schaduw van zijn voorganger staan. NIGHT OF THE LIVING DEAD was in 1968 buitengewoon schokkend en ook nu nog, nu de film tot het standaard filmhuisrepertoire behoort, lopen er mensen bij de zaal uit. De nieuwe NOTLD daarentegen is nogal middle-of-the road. Als Savini zijn integriteit en respect voor zijn idool Romero had verruild voor een all out-aanpak en alle special effects-registers had opengetrokken, dan hadden we misschien een belangwekkender en zeer zeker een meer onderhoudende film te zien gekregen.
Copyright Bart Oosterhoorn. Overname uitsluitend na goedkeuring van de rechthebbende. Origineel gepubliceerd in Schokkend Nieuws #1, p16.
