Uit de peilingen bleek dat het Spaanse programma van het FFF2000 door de bezoekers werd gewaardeerd. Dat is niet vreemd, want er werd een puike dwarsdoorsnede geboden om de leken over de streep te trekken, en de kenners wisten al dat er uit Spanje veel interessants komt en kwam. Wat echter ook vaststaat is dat er in Spanje veel middelmatigs is gefabriceerd.
Filmmakers met meer enthousiasme dan creativiteit, zoals Paul Naschy en Leon Klimovsky, maakten hoofdzakelijk saai genremateriaal, waarover al menige zucht is geslaakt. Dat het echter nog veel erger kan, bewijst een film als NECROPHAGUS (1971) van de immens talentloze regisseur Miguel Madrid. Het is zo’n geval dat de harten der liefhebbers van de hilarische puinfilm sneller doet kloppen.
De jonge graaf Michael Sharrington (Bill Curran) keert na een lange reis huiswaarts. Bij thuiskomst krijgt hij te horen dat zijn vrouw Elizabeth in het kraambed is overleden, en dat zijn broer, een fameuze wetenschapper, spoorloos is verdwenen. Dat klinkt verdacht. Michael gaat op onderzoek uit en ontdekt dat de graftombe van Elizabeth leeg is. Plots verschijnen twee monniken die Michael in een kerker gooien. Daar begint de grond te trillen en er verschijnt een monster dat de graaf de aarde insleurt. Vanaf dit moment krijgt de kijker geen enkele grip meer op het verhaal. Door de volstrekt nietszeggende scènes en onlogische montage ontstaat een bijkans surrealistische chaos waaraan een kunstenaar als Alejandro Jodorowsky nog een flinke kluif zou hebben.
We zien een team van Scotland Yard op onderzoek, huiselijke perikelen op kasteel Sharrington, maar we krijgen vooral een grandioze one-man show van Victor Israel, die de plaatselijke doodgraver speelt. Deze man, mijn favoriete Spaanse acteur, speelde in zo’n tweehonderd films en bestreek het hele spectrum, van THE GOOD, THE BAD AND THE UGLY tot NECROPHAGUS. Israel is de perfecte acteur voor exploitatiefilms: hij ziet er uit als het lelijkste broertje van Marty Feldman en kan naast onvoorstelbaar schmieren ook echt acteren. In NECROPHAGUS lijkt hij, evenals de regisseur, in een waas van dronkenschap te vertoeven, maar dat mag de pret geenszins drukken. Jammerend over zijn schamele salaris lost hij afgehakte hoofden op in zoutzuur, rent iedere vijf minuten om onduidelijke redenen met een pompbuks door de sneeuw, en vouwt zijn afzichtelijke smoelwerk in de meest maniakale plooien, terwijl zijn ogen zowat uit hun kassen schieten. Vergeet Klaus Kinski, Victor is the man!
Een ander pluspunt van NECROPHAGUS is het monster. Lag het aan de budgettaire beperkingen of Madrid’s ijver om iets origineels te bieden, we zullen het nooit weten. Wat we zien is een monster dat zich woest gravend door de grond verplaatst! Hij lijkt verdacht veel op het monster uit Eddie Romero’s Filippijnse horrorfilm MAD DOCTOR OF BLOOD ISLAND (1969) en bezit een brulstem die heavy metal-zangers een minderwaardigheidscomplex zou bezorgen. Tijdens de climax verrijst hij uit de grond, slaat woest om zich heen, krijst dat het een aard heeft, en wordt tenslotte door kogels omgelegd, waarna Madrid doodleuk de omgekomen Michael Sharrington laat verschijnen en een slotrede laat uitspreken.
Een nog groter mysterie dan de film zelf is het feit dat hij in 1971 de Grote Prijs op het horrorfestival van Sitges won. Madrid, ook scriptschrijver van het banale LAS AMANTES DEL DIABLO / FEAST OF SATAN (1971), maakte in 1974 nog de thriller EL ASESINO DE MUÉCAS (‘De Poppenmoordenaar’). Ondanks zijn geblaf in de pers (‘Mijn nieuwe film wordt een remake van WHATEVER HAPPENED TO BABY JANE, maar dan beter dan de versie van Robert Aldrich’) is er daarna nooit meer iets van hem vernomen. Ik weet niet eens of we daar blij mee moeten zijn: er wordt in het genre nog steeds veel troep gemaakt, maar zulke lachwekkende idioterie als NECROPHAGUS is helaas zeldzaam geworden.
Copyright Mike Lebbing. Overname uitsluitend na goedkeuring van de rechthebbende. Origineel gepubliceerd in Schokkend Nieuws #46, juli/augustus 2000.
