Sergio Martino was de enige Italiaanse regisseur die buiten het giallo-supertrio Mario Bava-Dario Argento-Duccio Tessari een potje kon breken. Met LO STRANO VIZIO DELLA SIGNORA WARDH/ BLADE OF THE RIPPER (1970), TUTTI I COLORI DEL BUIO/DAY OF THE MANIAC (1971) en I CORPI PRESENTANO TRACCE DI VIOLENZA CARNALE/TORSO (1973) maakte hij school als maker van stilistisch fraaie, gewelddadige en succesvolle thrillers.
Helaas ging met de teloorgang van de Italiaanse genrefilm ook Martino’s carrière als een nachtkaars uit en sinds de vermakelijke TERMINATOR-rip off MANI DI PIETRA/ HANDS OF STEEL (1986) werkt de regisseur hoofdzakelijk voor de Italiaanse staatszender RAI. Het voor televisie gemaakte giallo-drieluik DELITTI PRIVATI (1992) was nog een waardig saluut aan de Italiaanse thriller van weleer, met name door de medewerking van genreheldin Edwige Fenech en het camerawerk van Martino-veteraan Giancarlo Ferrando, maar sindsdien gaat het bergafwaarts met de regisseur.
MOZART IS A MURDERER (MOZART É UN ASSASSINO) bevat alle kenmerken van de authentieke giallo: een in het zwart geklede moordenaar vermoordt een groepje conservatoriumstudenten, waarbij telkens een aanwijzing op de lichamen wordt achtergelaten en de met de zaak belaste commissaris volledig in het duister tast. Uiteraard moet de commissaris aan de slag met een reeks vreemde snuiters die zich allen verdacht gedragen, met ditmaal een pedofiele muziekleraar voorop. En net als in Argento’s klassieker PROFONDO ROSSO/DEEP RED (1975) blijkt een muziekstuk met het trauma van de moordenaar verbonden te zijn.
Helaas ontbeert de film niet alleen Martino’s cinematografische vernuft en gevoel voor het flamboyante, middels een met digitale camera gefilmde moordscène maakt hij zich zelfs schuldig aan een vreselijke stijlbreuk. Zo ontpopt de opvallend bloedeloze film zich uiteindelijk als een fikse tegenvaller. De teleurgestelde giallo-fanaat propt dan maar weer een tape van Martino’s lyrische LO STRANO VIZIO DELLA SIGNORA WARDH in de videorecorder, laat zich meevoeren door de prachtige beeldcomposities, zucht tijdens Nora Orlandi’s melancholieke score en droomt weg bij Edwige Fenech, een actrice met ware Mediterraanse allure. Het is waar: sommige dingen waren vroeger ècht beter.
Copyright 2003 Mike Lebbing. Overname uitsluitend na goedkeuring van de rechthebbende. Origineel gepubliceerd in Schokkend Nieuws #60, najaar 2003.
