Van sommige acteurs vraag je je af waarom regisseurs nog met ze in zee gaan. Domme vraag natuurlijk, want uiteindelijk zijn het de studio’s die beslissen. En dat doen ze niet op basis van talent of inzet, maar op grond van star power.
Keanu Reeves is een goed voorbeeld van een acteur die een film kan openen, zoals dat heet, zonder er ook maar iets voor te hoeven of willen doen. Het vrouwelijk deel van het publiek smelt sowieso weg bij de aanblik van cool dude Keanu. In DEVIL’S ADVOCATE speelt hij de jonge advocaat Kevin Lomax uit Florida, die na de zoveelste gewonnen zaak door een groot Newyorks advocatenkantoor wordt ingelijfd. De firma wordt geleid door ene John Milton alias de Duivel, in wie wij, ondanks zijn potsierlijke kunstgebit, met gemak Al Pacino herkennen. En Pacino is nu juist het soort acteur dat zijn beroep zeer serieus neemt en tot op de achterste rijen van de bioscoop gezien, gehoord en gevoeld wil worden.
Het is de makke van de film dat de botsing van die twee acteerstijlen zo ongeveer de enige bezienswaardigheid is. De plot loopt tot aan het apocalyptische slot vrijwel parallel met die van THE FIRM, de psychische onttakeling van Lomax’ echtgenote Mary Ann (Theron) is vrijwel identiek aan die van Mia Farrow in ROSEMARY’S BABY en voor de scène waarin de hoofdpersoon zijn ware identiteit leert kennen werd gespiekt bij ANGEL HEART.
In horrorfilms is veel geoorloofd, tot en met plagiaat, zolang je de kijker maar op het puntje van zijn stoel houdt. Maar Hackford geeft nauwelijks blijk van affiniteit met het genre. Pacino werkt zich manmoedig in het zweet, maar is geen moment overtuigend als het opperwezen dat andermans leven letterlijk tot een hel kan maken. In plaats van met bloedstollende horror, bestookt Hackford de toeschouwer met ironische knipoogjes. Pacino’s personage werd vernoemd naar de dichter van Paradise Lost en Paradise Regained, die de strijd tussen God en de Duivel tot onderwerp hebben. Het advocatenkantoor bevindt zich in een complex genaamd Penta Plaza, een naam die verwijst naar de vijfpuntige ster uit satanistische rituelen. En tijdens een gesprekje van Pacino en Reeves op straat zien we iemand achter hen langs lopen die een doos lampen van het merk Halo Lights op de schouder torst. Wanneer Pacino en Reeves dan eindelijk alle remmen mogen losgooien in een daverend duel tussen Goed en Kwaad, slaat Hackford in één klap de bodem onder het verhaal vandaan. Hoe dat in zijn werk gaat, zal ik hier niet verklappen, behalve dan dat Reeves de kwade inblazingen van de Duivel dapper weet te weerstaan, maar toch niet helemaal ongeschonden uit de strijd te voorschijn komt.
THE DEVIL’S ADVOCATE is geen ademstokkende horror, maar een brave, weinig opwindende en zeker niet verrassende parabel over blinde ambitie versus de stem van het geweten.
Copyright Steef de Koning. Overname uitsluitend na goedkeuring van de rechthebbende. Origineel gepubliceerd in Schokkend Nieuws #33, december 1997/februari 1998
