De laatste jaren verschijnen er steeds meer academische studies over rolpatronen in genrefilms. ‘Gender in the horrorfilm’ blijkt een dankbaar onderwerp voor analyse. Echt verwonderlijk is dat niet. Vrouwen vormden decennia lang een dankbaar slachtoffer en/of lustobject voor door een hormonale hoogconjunctuur gedreven psychopaten en monsters. In films als FRIDAY THE 13TH worden seksueel actieve vrouwen aan het mes geregen, terwijl een strijdbare maagd steevast te sterk blijkt voor de moordenaar.
Dit bizarre moralisme biedt legio mogelijkheden tot sociaal-culturele analyse en is nog altijd terug te vinden in menig genreprodukt. Neem bijvoorbeeld NIGHT OF THE DEMONS 2, een vervolg op een standaard geile-tieners-in-spookhuis-film, die enige bekendheid kreeg door een scène waarin opperbimbo Linnea Quigley een demonische lipstick door haar linkertepel steekt. Quigley zien we in deel twee niet terug, maar haar echtgenoot Steve Johnson, wederom verantwoordelijk voor de effecten, doet zijn best om zijn tepeltruc te overtreffen en verschaft daarbij genoeg Freudiaanse stof tot nadenken.
Het verhaaltje is simpel; een stel hitsige tieners belandt in een spookhuis waar ze tussen het krikken door belaagd worden door de demonische Angela, een overblijfsel uit de eerste film. De bimbo met de grootste tieten heeft zwart haar en is geiler dan haar vriendinnen. Logisch dus dat zij vaginaal gevisiteerd wordt door een demonisch fallusje. Dat de satanistische glibbersex niet zonder gevolgen blijft, mag blijken uit het feit dat haar borsten zich vervolgens met bloeddorstig enthousiasme vastklampen aan de grijpgrage handen van een hitsig vriendje. Demon Angela vergrijpt zich aan de lul van een andere jongen en een door de duivel bezeten geilneef wordt afgestraft met een plens wijwater in het kruis. Een jongen draagt de bijnaam ‘de slangenman’, een toespeling op de omvang van zijn geslachtsorgaan, en Angela transformeert zich in de climax tot een zes-tietig slangemonster.
Net als Brian Yuzna’s amusante SILENT NIGHT, DEADLY NIGHT 4: THE INITIATION (zie interview in SN #14), grijpt NIGHT OF THE DEMONS 2 terug naar de Lilith-mythe. Waar Yuzna nog enige sympathie wist op te brengen voor het feministische gedachtengoed dat tegenwoordig met die mythe wordt geassocieerd, gaat deze sequel aan Freudiaanse clichés ten onder. Academici zullen er desalniettemin een stortvloed aan metaforen voor Amerikaans moralisme in kunnen ontdekken. Zo keert ook de lippenstift uit de eerste film terug en die is nog steeds even gevaarlijk. Een vrouw die haar lippen kleurt, flirt met de duivel en moet niet schrikken van een satansfallusje meer of minder.
Het lijkt verdorie wel alsof conservatieve christenen tegenwoordig de dienst uitmaken in Horrorwood. Met een overdaad aan blote dames en spectaculaire effecten verspreiden zij hun blijde boodschap. Daar kan de EO nog wat van leren, dunkt me.
Copyright Bart van der Put. Overname uitsluitend na goedkeuring van de rechthebbende. Origineel gepubliceerd in Schokkend Nieuws #16, december 1994.
