Luc Besson zal er niet wakker van liggen dat het uitgangspunt van zijn nieuwste film allang onderuit is gehaald. Er schijnt geen wetenschappelijk bewijs voor de stelling te bestaan dat de mens slechts tien procent van zijn hersencapaciteit gebruikt. Nou ja… wat het titelpersonage in LUCY overkomt is evenmin aannemelijk.
Good old Sam Fuller schijnt eens gezegd te hebben: “Als je van de openingsscène van een film geen stijve krijgt, deugt er iets niet.” Toen Hollywood-maverick Fuller dit orakelde, lette regisseur/scenarist Besson blijkbaar even niet op, want zijn film begint nogal slapjes met gebakkelei tussen studente Lucy (Scarlett Johansson) en haar nieuwe vriend Richard. De twee staan voor de deur van een hotel waar Richard een koffer moet afleveren. Hij probeert Lucy te strikken voor het klusje, maar die blijft tegensputteren. Tot hij haar met handboeien aan het koffertje vastketent en er voor haar niks anders opzit dan… zich in een trippy avontuur naar Alwetendheid te storten.
Lucy valt in handen van Koreaanse gangsters die om de één of andere reden (goedkope locaties?) vanuit Taipei een drugslijn onderhouden met de rest van de wereld. Koeriers worden bruut geronseld, waarna de superdrug CPH4 in pakketjes in hun buik wordt genaaid. Slim bedacht, totdat Lucy door een onverlaat wordt mishandeld, als gevolg waarvan de smokkelwaar begint te lekken, zich computeranimatiegewijs door haar lichaam verspreidt en de nietsvermoedende studente in hoog tempo in übermensch verandert. Met honderd procent hersencapaciteit als duizelingwekkend eindpunt.
Enter Morgan Freeman die in zijn duizendste rol van wijze oude man aan een collegezaal het broodje-aapverhaal over de tien procent hersencapaciteit uiteenzet. Ondertussen – Besson is dol op parallelmontage – beleeft menselijke supercomputer Lucy aan de andere kant van de wereld het ene na het andere hachelijke avontuur. Zo dreigt ze op zeker moment in een vliegtuig in glinsterende stofdeeltjes uit elkaar te vallen. Opvallend: Besson weet de verleiding te weerstaan de Beatles-klassieker Lucy in the Sky with Diamonds aan de soundtrack toe te voegen. Of hij moest er teveel voor betalen, dat kan natuurlijk ook.
Terwijl Lucy contact legt met de professor en haar alwetendheid in zijn computer belooft te uploaden, laten de Koreanen het verlies van hun handelswaar niet op zich zitten. Een showdown in Parijs rondt het spektakel passend af. Dat wil zeggen: met de slag van een lul op een drumstel. In – alweer – een parellelmontage zien we Lucy door miljoenen jaren evolutie suizen, terug naar de oerknal, terwijl in de gangen van het universiteitsgebouw ander knallen zijn te horen; die van het wapentuig waarmee de Koreaanse gangsters zich een weg naar hun prooi proberen te schieten.
Eigenlijk is het effect van de film op de kijker omgekeerd evenredig aan dat van CPH4 op Lucy: hij doet je hersencapaciteit gaandeweg slinken tot ver onder de tien procent. En daarmee vermindert ook de weerstand tegen alle malligheid waarmee Besson op de proppen komt. LUCY is misschien wel het domste vermaak van het jaar, maar zeker niet het vervelendste.
Di: Independent (Release NL: 31 juli, B: 6 augustus 2014). Copyright Phil van Tongeren. Overname uitsluitend na goedkeuring van de rechthebbende. Online gepubliceerd op 30 juli 2014.
