Waar ENTER THE VOID verblufte met zijn cameravoering, vloeiend zwevend tussen leven en dood, is Gaspar Noé’s nieuwste film, LOVE, statisch, sentimenteel en tam. Noé geeft een mildere kant van zijn ziel bloot. Een verrassing, voor een regisseur die bekendstaat om zijn shocktactieken.
Noé’s reputatie als provocateur werd natuurlijk uitgemolken in de marketingcampagne van de 3D-film. Een poster met een close-up van een kleffe zoen zette de toon. De X-rated versie met een blote borst en een heuse ejaculatie, zal je wat minder snel in de bioscoopfoyer aantreffen. Maar is al die ophef wel terecht als wij het over hardcore seks in een bioscoopfilm hebben? In 2004 was er veel gedoe omtrent Michael Winterbottoms 9 SONGS, waarna de film al snel in de vergetelheid raakte.
In het geval van LOVE overschaduwt de aangewakkerde sensatiezucht het gevoelige karakter van de film. Na een hardcore openingsshot waarin Noé gelijk al zijn kaarten op tafel gooit, voelt de volgende scène als een domper. In voice-over beklaagt Murphy (Karl Glusman) zich over zijn burgerlijke bestaan met kind en vrouw Omi (Klara Kristin). Hij verlangt terug naar de sensuele Electra (Aomi Muyock), een kunstenares met wie hij een heftige amour fou heeft beleefd en die plotseling is verdwenen. LOVE blikt terug op de hitsige momenten in de driehoeksrelatie en vertelt hoe Murphy Omi per ongeluk zwanger maakte.
Murphy is een oppervlakkige maar herkenbare figuur. Een stereotiepe Amerikaan in Parijs die in de lange lijn valt van yanks die de sensuele verlokkingen van de lichtstad opzoeken. Een gegeven dat al sinds de boeken van Henry Miller en Ernest Hemingway populair is. Noé verwijst in een scène onder een Parijs’ metroviaduct naar LAST TANGO IN PARIS (1971), berucht wegens een botergeile Marlon Brando en zijn onorthodoxe keuze van glijmiddel.
Anders dan Brando weet hoofdrolspeler Glusman het dramatische gewicht van de film maar met moeite te dragen. Hij heeft nog de meest uitgebreide cv (hij was stemacteur voor STARSHIP TROOPERS: INVASION), de twee vrouwen hebben geen enkele acteerervaring. Noé gebruikt Murphy vooral als spreekbuis. Murphy is een jonge filmmaker en posters van SALÒ, OR THE 120 DAYS OF SODOM en TAXI DRIVER sieren zijn studentenflat. In een gesprek met Electra noemt hij 2001: A SPACE ODYSSEE zijn favoriete film. Hij proclameert gepassioneerd het belang van pure cinema terwijl hij later een overspelige galeriehouder (een cameo van Noé) uitmaakt voor arrogante nepperd. Glusman overtuigt echter niet; zijn personage voelt oppervlakkig, ondanks zijn vele emotionele uitspattingen.
Debutantes Muyock en Kristin wekken met hun Engels in Franse accenten vooral veel irritatie. Wat ook niet helpt, is dat het script vol staat van platgetrapte gemeenplaatsen en tenenkrommende vergelijkingen. Neem Murphy die zich beklaagt over de ongewenste moeder van zijn kind: ‘It’s like being married to the CIA. She knows al my secrets.’
Deze manco’s doen je terugverlangen naar betere filmische voorgangers: Art Garfunkel en Theressa Russell in BAD TIMING of Peter Coyote en Emmanuelle Seigner in BITTER MOON. Geloofwaardige en fascinerende zelfingenomen mannen met een onverzadigbaar libido, verscheurd door de aantrekkingskracht van een sterke artistieke vrouw. In vergelijking daarmee zijn Murphy’s liefdesperikelen een leeg cliché, ook al gooit Noé echte seks in de mix.
Met die seks overtuigt de film overigens nog wel. De vrijpartijen hebben iets teders en escapistisch. Het begin van een triootje wordt langzaam opgebouwd en maakt perfect gebruik van het nummer Maggot Brain van Funkadelic. In een andere scène vormt een karmozijnen deken een achtergrond voor naakte lichamen die teder in elkaar verstrengeld liggen, maar nu met muziek van Erik Satie. Het is een cocon van lust en intimiteit, die echter maar kortstondig en ongrijpbaar blijft. Een verrassende tederheid van een filmmaker die ons in IRRÉVERSIBLE ‘De lintworm’ gaf.
Later in de film wordt de seks meer mechanisch en extremer, maar nooit gewelddadig. Noé toonde die lege geilheid al eerder in WE FUCK ALONE, een korte film die hij maakte voor de portmanteau DESTRICTED. Murphy en Electra gaan bijvoorbeeld naar een morsige parenclub en proberen te neuken met een transseksueel, wat de grappigste scène van de film oplevert.
Wat opvalt in het kleine oeuvre van Noé is dat ondanks de overvloed aan seks, drugs en geweld, familie altijd een sluimerend thema vormt. Neem de ongemakkelijke band tussen vader en dochter in SEUL CONTRE TOUS en het verscheurde gezin in ENTER THE VOID. Murphy en Electra willen ondanks hun seksuele geëxperimenteer uiteindelijk ook kinderen. Tegenover de lust staat de illusie van een gelukkig gezin dat gekoesterd wordt. Het is alleen jammer dat dit spannende contrast door het matige spel en clichématige verhaal maar niet uit de verf wil komen. Je leeft simpelweg niet mee met de personages en hun relationele lijdensweg.
Het schijnt dat Noé LOVE wilde maken vóór IRRÉVERSIBLE. In het interview dat Barend de Voogd met hem had, vertelt hij dat hij Vincent Cassel en Monica Bellucci op het oog had. Hun bijdrage had naar alle waarschijnlijkheid een betere film opgeleverd, met of zonder 3D-cumshot.
Distributeur: A-film. Release NL: 27 augustus, BE: 29 juli 2015. Copyright: George Vermij. Overname uitsluitend na goedkeuring van de rechthebbende. Online gepubliceerd 26 augustus 2015.
