Over een kleine twee maanden mag Ridley Scott met ALIEN: COVENANT op herkansing voor het net niet geslaagde PROMETHEUS. Mocht dat opnieuw resulteren in een teleurstelling, dan kunnen we gelukkig prima terugvallen op LIFE.
Het lijkt bijna alsof deze film is gemaakt als reactie op de enorme domheid die de personages in PROMETHEUS tentoonspreidden. Waar het de Nostromo-bemanning in de allereerste ALIEN nog te vergeven viel dat ze niet bijster slim omgingen met een net ontdekte buitenaardse levensvorm, wist PROMETHEUS zijn publiek zowaar te tergen met wetenschappers die ondanks hun voorbereiding de missie begonnen door direct elke voorzorgsmaatregel aan hun ruimtelaars te lappen. Geen wonder dat er binnen de kortste keren stront aan de knikker was. De mannen en vrouwen in LIFE hebben hun zaakjes wat beter op orde. In het internationaal ruimtestation ISS pogen ze uit te vinden of er leven is op Mars door uiterst voorzichtig ingevlogen bodemmonsters te scannen. Dat alles onder een scherp toeziend oog van iemand die belast is met het naleven van de veiligheidsmaatregelen. En toch gaat alles mis…
De titel verklapt al wat er wordt gevonden, dus hoeft de film daar niet om heen te draaien. Na de technisch indrukwekkende openingsscène – erg goed afgekeken van GRAVITY – is het direct raak. De muziek zwelt aan en de korte titel vult het volledige beeld, waarmee de historische waarde van de ontdekking niet al te subtiel wordt benadrukt. De levensvorm wordt Calvin genoemd, naar een school die zijn naam dankt aan president Calvin Coolidge. Ondergetekende vroeg zich echter af of het niet stiekem een verwijzing was naar de komische strip Calvin and Hobbes (in Nederland uitgegeven als Casper en Hobbes). Want net als zijn fantasierijke zesjarige naamgenoot beschikt het buitenaardse wezen over een beangstigende intelligentie.
Waar ALIEN met zijn facehugger en chestburster niet bepaald verdoezelde dat men met iets gevaarlijks te maken had, neemt LIFE wat kleinere stapjes. Na de aanvankelijke euforie beginnen de problemen tamelijk onbeduidend; als een brandje dat waarschijnlijk prima kan worden geblust. Dat het allemaal niet zo simpel zal zijn, is iets waar de zevenkoppige bemanning steeds meer aan moet wennen. Deze ontwikkeling komt voort uit het mooie contrast dat het wezen aanvankelijk onderschat wordt terwijl de veiligheidsmaatregelen overschat blijken. Doordat Calvin zich constant van een slimmere en gevaarlijkere kant laat zien, zou je overigens bijna vergeten dat het ruimtestation omringd wordt door een grote zwarte leegte met een vergelijkbare dodelijkheid. Wanneer de kwetsbaarheid van deze menselijke constructie zich openbaart, worden we daar haarfijn aan herinnerd.
LIFE verkent een hoop bekend terrein – horror in de ruimte is immers al vaker gedaan – en dus maakt niet elke ontwikkeling indruk. Dat een Hollywoodster als Jake Gyllenhaal in het eerste halfuur nauwelijks wat te doen heeft, kan bijvoorbeeld prima worden beschouwd als een garantie dat hij niet het eerste slachtoffer zal zijn. Ook de ontknoping is voor geoefende filmkijkers vrij eenvoudig te voorspellen. Dergelijke kritiekpunten kunnen gelukkig prima worden weggewuifd dankzij de enorme effectiviteit van de film. In een rap tempo volgen de heerlijk naargeestige taferelen elkaar op, waardoor het randje van je stoel regelmatig mag worden opgezocht. Toch is het engste misschien nog wel dat de penibele situatie niet ontstaat doordat de wetenschappers hun gezond verstand thuis hebben gelaten, zoals in PROMETHEUS. In tegendeel: ze hebben er juist alles aan gedaan om gevaar te vermijden en nog steeds staan ze machteloos.
Distributie: Universal Pictures. Release NL: 23 maart 2017, BE: 9 mei 2017. Copyright Thierry Verhoeven. Overname uitsluitend na goedkeuring van de rechthebbende. Online gepubliceerd op 23 maart 2017.