Dario Argento’s INFERNO verscheen vorige maand in een nieuwe Nederlandse dvd-uitgave. Dat geeft ons de gelegenheid om te (her)ontdekken dat horrorfilms anno 2011 helemaal niet zoveel gewelddadiger en onsmakelijker zijn dan vroeger. Mensen die levend door ratten worden opgegeten of met een botte guillotine worden onthoofd… Daar kan Tom Six nog een puntje aan zuigen.
In de jaren zeventig verkeerde de Italiaanse genrecinema op een hoogtepunt, met Dario Argento als één van de voornaamste filmmakers. Met THE BIRD WITH THE CRYSTAL PLUMAGE, DEEP RED en SUSPIRIA maakt hij naam met gialli en horrorfilms waarin het verhaal vaak ondergeschikt was aan stijl en compositie. Argento maakte ook een Europese montageversie van George Romero’s DAWN OF THE DEAD en schreef mee aan Sergio Leone’s klassieke spaghettiwestern ONCE UPON A TIME IN THE WEST.
Voor INFERNO, de horrorfilm die Argento in 1980 schoot, kreeg hij assistentie van genrespecialist Mario Bava (LA MASCHERA DEL DEMONIO). De oude rot in het vak hielp met de special effects en functioneerde als second unit-regisseur. Volgens hoofdrolspeelster Irene Miracle werden bijna al haar scènes door Bava geregisseerd. Ook Golden Globe-winnares Miracle (MIDNIGHT EXPRESS) is trouwens vaker te zien in de wat obscuurder Italiaanse films van die tijd: zo had ze rollen in Aldo Lado’s NIGHT TRAIN MURDERS en de sekskomedie LA PORTIERA NUDA van Luigi Cozzi. Of haar beweringen juist zijn of niet: INFERNO zou Bava’s laatste klus zijn. Kort daarna overleed de maestro.
INFERNO is geen letterlijk vervolg op het veelgeprezen SUSPIRIA, maar borduurt verder op hetzelfde onderwerp. In de beginscène wordt het verhaal van de Drie Moeders uitgelegd; drie machtige heksen die de wereld in hun greep houden. In SUSPIRIA was Mater Suspiriorum, de ‘Moeder der Zuchten’, de antagonist. Mater Lachrymarum, de ‘Moeder der Tranen’ dook in 2007 op in LA TERZA MADRE. In INFERNO hebben we te maken met de tweede moeder, Mater Tenebrarum, de ‘Moeder der Schaduwen’.
Dichteres Rose (Miracle) leert over de drie moeders via een antiek boek dat geschreven werd door de architect Varelli. Varelli ontwierp en bouwde de huizen van de moeders in respectievelijk Freiburg, New York en Rome. Drie verborgen sleutels zouden het geheim van de moeders ontmaskeren. SUSPIRA speelde zich af in een balletschool in Freiburg; Rose vermoedt dat haar appartementencomplex in New York bewoond wordt door één van de andere moeders. Ze betrekt ook haar in Rome studerende broer Mark en diens medestudente Sara bij het mysterie, daarmee onbewust hun levens in gevaar brengend. De heksen willen immers ongestoord hun kwade invloed op de wereld kunnen blijven uitoefenen.
Net als SUSPIRIA leunt INFERNO vooral op visuele aspecten. Een fel kleurenpalet en kunstzinnige shots van schaduwen en weerspiegelingen geven de film flair. Hoogtepunt is wel de scène waarin Rose door een onder waterstaand gedeelte van de kelder zwemt, al manoeuvrerend tussen kandelaren, beeldjes en… een lijk. Op de logica van het een en ander is wel wat aan te merken. De personages werken zich regelmatig zonder aanwijsbare reden in de nesten. Voortdurend loopt iemand een slecht verlichte kelder, verlaten park of donkere gang in. En welke bibliotheek beschikt nou over een ondergronds scheikundig lab?
Het muzikale thema van INFERNO is aangenaam bombastisch, maar Keith Emerson slaat met de rest van de soundtrack vaak de plank mis. Het is nerveuze muziek die geschreven lijkt voor een 8-bits Nintendo-spelletje. Argento’s vaste muzikale keuze, Goblin, wordt node gemist. Alhoewel? Wanneer Argento ons meevoert naar een wereld van griezelige kelders waar, gehypnotiseerd door flikkerende lichten, wordt gemoord op de maten van Verdi valt veel te vergeven.
DI: Lumière Home Entertainment (Release 25 oktober). Copyright Lieuwe van Albada. Overname uitsluitend na goedkeuring van de rechthebbende. Online gepubliceerd op 11 november.
