In eerste instantie maakte Gary Fleder’s IMPOSTOR deel uit van het drieluik THE LIGHT YEARS TRILOGY. Productiemaatschappij Miramax was echter zo onder de indruk van de eerste beelden dat ze regisseur Fleder verzochten de bewerking van het korte verhaal van sf-auteur Philip K. Dick uit te bouwen tot een volledige speelfilm. Wanneer je naar het eindresultaat kijkt, rijst toch de vraag of die geweldige eerste beelden überhaupt nog in de uiteindelijke montage zitten.
Het gros van de scènes bestaat uit een hoop quasi-artistiek gezwabber met de camera en geëxperimenteer met vertekende en parallellogram-achtige beelden waar onder meer Brian Yuzna zich vaak van bedient. Het verhaal begint veelbelovend: Spencer Olham (Sinise) is een wetenschapper die eind 21ste eeuw in opdracht van de Amerikaanse regering werkt aan wapens tegen de Centauri, een buitenaardse levensvorm die de wereld bedreigt. Olham wordt er echter van verdacht zelf een ‘replicant’ te zijn, een buitenaards wezen dat in geen enkel opzicht te onderscheiden is van een echt mens. De wetenschapper weet op miraculeuze wijze aan de geheime dienst te ontsnappen en moet alles in het werk stellen om aan te tonen dat hij niet de indringer is waar zijn belagers hem voor houden. De thematiek van IMPOSTOR is kenmerkend voor de verfilmde verhalen van Philip K. Dick. Net als in BLADE RUNNER en TOTAL RECALL verkeert de hoofdpersoon in twijfel over wie hij wel of niet is. De auteur was uitermate gefascineerd door de vragen wat de mens menselijk maakt, wat technologie met de mens doet en hoe het menselijk bestaan op aarde zou evolueren. Waar Ridley Scott en Paul Verhoeven echter een geloofwaardige toekomst wisten neer te zetten, die recht deed aan de fascinerende ideeën van Dick, vertilt regisseur Fleder zich danig aan de materie. De filmmaker, die eerder al bewees geen fatsoenlijke thriller te kunnen maken (KISS THE GIRLS, DON’T SAY A WORD), blijkt zich ook met science fiction geen raad te weten. Dick’s gedachtegoed is in IMPOSTOR verworden tot een fantasieloze brei van toekomstclichés. We hebben het allemaal al eens gezien, en de afloop van het verhaal – voor zover dat de kijker Ÿberhaupt wat kan schelen – laat zich mijlenver van tevoren raden. Van de psychologische worsteling van het hoofdpersonage is zowel in plot als in beeld niets terug te vinden. Gary Sinise lijkt zich als belangrijkste doel te hebben gesteld vooral dom in de camera te kijken, en de overige acteurs vergaat het niet veel anders. Het is te hopen dat Spielberg met het aankomende MINORITY REPORT (waarin Tom Cruise de in onzekerheid verkerende einzelgänger speelt) weer een Dick-adaptatie van niveau aflevert: voor inferieure troep als IMPOSTOR of eerder al SCREAMERS zijn de verhalen van Dick echt te goed. Er lopen in Hollywood genoeg B-auteurs rond die hun bedenksels wél graag voor dit soort producties zullen lenen.
Copyright Robbert Blokland. Overname uitsluitend na goedkeuring van de rechthebbende. .Origineel gepubliceerd in Schokkend Nieuws #54, p8.
