Kan Michael Bay dan werkelijk nergens met zijn tengels van afblijven? Na als producent eerder THE AMITYVILLE HORROR en THE TEXAS CHAINSAW MASSACRE van nodeloze remakes te hebben voorzien, zette hij dit jaar zijn begerige klauwen in Robert Harmons THE HITCHER (1986). En dan hebben we THE BIRDS en een nieuwe FRIDAY THE 13TH nog van Bay tegoed.
Niet dat het origineel, met C. Thomas Howell als de argeloze automobilist die de fout van zijn leven maakt door engerd Rutger Hauer een lift te geven, een heilige graal van het horrorgenre is. Maar regisseur Harmon wist wel precies wat hij wilde: een keeltoeknijpend kat-en-muisspel met als arena een eindeloos en desolaat woestijngebied waar de personages zich hoogstens in een armetierig motelletje konden verschuilen. Hauer was als John Ryder de kat, de abstracte personificatie van het kwaad; Howell de muis, een everyman die langzaam maar zeker leerde terug te vechten. Dat ging overigens wel ten koste van serveerster Jennifer Jason Leigh. In de beruchtste scène uit de film wordt ze door Hauer tussen de van elkaar losgekoppelde trekker en oplegger van een truck vastgebonden, waarna hij plankgas geeft.
In de remake zit die scène ook, maar waar Harmon volstond met suggestie zien we bij zijn opvolger Dave Meyers het slachtoffer (zij het in een flits) uit elkaar getrokken worden. En dat is, helaas, niet de enige ‘verbetering’ die Meyers zich permitteert. Zo stapt Ryder, gereïncarneerd in de massieve gestalte van Sean Bean, niet bij één maar twéé potentiële slachtkuikens in de auto: het koppel Jim en Grace, twintigers zoals we ze bij dozijnen in tientallen slashers aan het mes geregen hebben zien worden.
Sophia Bush mist als Grace de lijzige sexy uitstraling van Jennifer Jason Leigh, wier personage door Harmon en scenarist Eric Red overigens pas halverwege de film werd geïntroduceerd. Op zijn beurt lijkt Zachary Knighton als Jim verdacht veel op Norville uit de Scooby Doo cartoons, en dat maakt het nóg onwaarschijnlijker dat de kijker zich het lot van dit tweetal zal aantrekken. Beans John Ryder boezemt daarentegen onmiskenbaar ontzag in en aanvankelijk voelen we ons, samen met de twee ‘helden’, flink ongemakkelijk in zijn gezelschap. Zodra hij echter zijn status van het almachtige Kwaad bevestigt door drie politieauto’s van de weg en een helicopter uit de lucht te schieten, is dat zo absurd dat we ook zijn personage niet serieus meer nemen. Hauers Ryder was eveneens tot wonderen in staat, zoals zijn meervoudige verrijzenis uit de dood, maar anders dan Bean functioneerde hij binnen het slimme scenario van Red als archetype, net zoals zijn tegenspeler, everyman Howell, een symbool was, maar dan van alle pispaaltjes dezer wereld.
De makers van de remake kennen de begrippen archetype en symbool waarschijnlijk niet eens. Hun geheel van subtext of dubbele bodem verstoken film is een lukrake aaneenschakeling van schok- en choqueermomenten, de een wat effectiever dan de ander. Ondubbelzinnig ineffectief is in elk geval de openingsscène waarin een konijntje onder de wielen van een passerende auto tot bloedige pap wordt uitgewalst. Het is zomaar een cynische grap, waarmee Meyers en Bay de lachers op hun hand proberen te krijgen. Blijkbaar zat de verveling er bij die twee er al vanaf opnamedag 1 goed in.
Di: RCV (NL: 1 maart / BE: 4 april)
Copyright Phil van Tongeren. Overname uitsluitend na goedkeuring van de rechthebbende. Online gepubliceerd op 8 februari 2007.
