In JACKIE BROWN, de nieuwe film van Quentin Tarantino, werpt wapenhandelaar Samuel L. Jackson een vluchtige blik op zijn televisietoestel. ‘Is dat Rutger Hauer?’, vraagt hij aan zijn stonede vriendinnetje Bridget Fonda, wanneer hij op het scherm een blonde acteur in actie ziet. ‘Nee, Helmut Berger’, luidt het verveelde antwoord. (Voor de completisten onder u: de film in kwestie is de Italiaanse polizotto FEROCE/THE MAD DOG MURDERER van regisseur Sergio Grieco uit 1977).
We weten allemaal wat er kan gebeuren wanneer Tarantino in ongenade gevallen acteurs aan de vergetelheid ontrukt. Na die van John Travolta, Pam Grier en Robert Forster ligt er misschien ook voor Hauer nog wel een glorieuze comeback in het verschiet. Maar tot het zover is zal de acteur vrede moeten hebben met rolletjes zoals in HEMOGLOBIN: nederige routineklusjes om de schoorsteen rokende te houden. Ditmaal resideert Hauer als cynische, verlopen arts op een eilandje voor de Canadese kust, waar eeuwen eerder de door een bloedziekte getroffen Nederlandse familie Van Daam is neergestreken. De laatste Van Daams zijn aan het begin van de eeuw bij een grote brand omgekomen, zodat alleen nog een vervallen landhuis aan hun aanwezigheid herinnert. Wanneer op zekere dag een nazaat van de Van Daams, de ziekelijke John Strauss (Dupuis), met zijn echtgenote Kathleen (Lehman) naar het eiland terugkeert, is het spoedig gedaan met de rust. Lijken verdwijnen uit hun kisten en vanuit een ondergronds gangenstelsel zetten mysterieuze wezens een offensief in tegen de eilandbewoners. Onder leiding van dokter Hauer verschansen de overlevenden zich ten einde raad in een oude vuurtoren. En terwijl een orkaan over het eiland raast, rukken de monsters op naar de voordeur. Het scenario van HEMOGLOBIN werd geschreven door de van ALIEN bekende O’Bannon en Shusett. Dat wekt verwachtigen die door regisseur Svatek en zijn cast niet worden ingelost. Hoofdrolspeler Dupuis doet met zijn bleke, ingevallen wangen sterk denken aan een acteur die net niet door de audities voor THE CROW is heengekomen. De tragiek van zijn personage is zo dun als de pose van een fotomodel: bevallig leunend op de schouder van zijn echtgenote dwaalt hij met een gepijnigde blik door de film. Alleen wanneer hij de tanden mag zetten in een op sterk water bewaarde foetus leeft hij even op. En dan volgt natuurlijk een verder volledig overbodige sex-scène. De mismaakte afstammelingen van de Van Daams maken al evenmin veel indruk, en dat niet alleen omdat we ze nauwelijks te zien krijgen. Deze knuffelbare kabouter-familie hoort eerder thuis op de schappen van een speelgoedwinkel dan in een horrorfilm. En Rutger Hauer? Die lijkt zich tijdens de opnamen vooral tegoed te hebben gedaan aan de catering. ** Copyright Phil van Tongeren. Overname uitsluitend na goedkeuring van de rechthebbende. .Origineel gepubliceerd in Schokkend Nieuws #34, p12.
