De Celestials, een ras van intergalactische opperwezens, stuurden millennia geleden een groep onsterfelijke Eternals naar de Aarde om de ontluikende mensheid te beschermen tegen de Deviants, buitenaardsen met een voorliefde voor ons doorgeëvolueerde apen.
Als op een dag, ergens eind middeleeuwen, deze dreiging eindelijk de kop ingedrukt is, zijn de tien Eternals vrij om hun leven te leiden zoals ze willen. Ze mogen met hun (voor aardse begrippen) superkrachten echter niet ingrijpen in de natuurlijk evolutie en ontwikkeling van de mens. Want voor je het weet heb je een planeet vol snel getriggerde halfzachte softies die niet met tegenslagen kunnen omgaan. Enkele Eternals verkiezen afzondering, anderen juist inmenging. Dat gaat eeuwenlang goed – zelfs toen Thanos half het heelal weg vingerknipte in AVENGERS: INFINITY WAR (Joe & Anthony Russo, 2018) grepen ze niet in – totdat er opeens weer een Deviant op duikt.
De eerste helft van Chloé Zhao’s ETERNALS is min of meer een superhelden-versie van THE BLUES BROTHERS (John Landis, 1980), waarin Sersi (Gemma Chan) en Sprite (Lia McHugh) eropuit trekken om de groep weer bijeen te brengen. Helaas gaan de recruteringen hier niet gepaard met funky muziek, maar met houterige, uitleggerige dialogen. Behalve dan die van de flamboyante Kingo (Kumail Nanjiani). Hij blijkt ondertussen een gevierd Bollywood-ster; zijn swingende introductie geeft de film wat lichtvoetigheid mee. En dat is welkom ook, want het centrale euvel van ETERNALS is een overdreven soort gewichtigheid die Zhao en haar co-scenaristen Patrick Burleigh en broers Kaz en Ryan Firpo niet echt weten te verkopen.
Nu is het echt niet zo dat elke nieuw hoofdstuk in het MCU dat typische ironische Marvel-toontje hoeft te hebben dat de franchise tot nu zo kenmerkte, maar hier slaat de naald wel heel erg de andere kant op. Hoewel de tien centrale personages zeker hun onderscheidende kwaliteiten hebben is er van voelbare chemie niet echt sprake, enkele geslaagde grappen ten spijt. In het conceptueel gelijke THE OLD GUARD (Gina Prince-Bythewood, 2020 ) voelde de groep van eeuwenoude onsterfelijke krijgers en hun onderlinge dynamiek veel geloofwaardiger, en recenter nog toonde DUNE (Denis Villeneuve, 2021) aan dat gortdroge space opera’s heus wel serieus én aangrijpend kunnen zijn.
Het kan de schrijvers echter niet allemaal aangerekend worden, soms is het simpelweg het aard van het beestje. Het bronmateriaal (ooit bedacht door stripboekgrootheid Jack Kirby) is al behoorlijk vergezocht, en de vertaling hiervan naar een coherent, maar vooral boeiend plot is lastig. Natuurlijk, het lot van onze planeet staat weer eens op het spel, maar als dat bepaald wordt door een stel onsterfelijke buitenaardse tovenaars die zich afzetten tegen planeetgrote ruimte-reuzen, en de mensheid vervolgens grotendeels buiten beeld blijft, dan is het voor de kijker lastig nog enigszins geëngageerd te blijven. Daar kunnen wat mooie visuals dan jammergenoeg weinig meer aan veranderen; Zhao (die eerder dit jaar nog een Oscar won voor NOMADLAND) doet als regisseur haar best om alles een zekere grandeur mee te geven, maar het verhaal geeft haar niet de gelegenheid haar meerwaarde te bewijzen. Iets wat de laatste paar MCU films ook al parten speelde.
Een reeks compleet nieuwe personages lanceren in een episch, era-overspannend big-budget avontuur, zonder enige concrete link met voorgaande films uit de serie, vereist het nodige lef. Zelfs voor een blockbusterfabriek als Marvel. Lovenswaardig ook om hiervoor een ‘kleine’ regisseur en een stel relatief onervaren schrijvers in te huren. Maar tevergeefs: ETERNALS is uiteindelijk weinig meer dan een plastische ver-van-mijn-bed-show.
Distributeur: Disney. Release NL/BE: 3 november 2021. Copyright: Daan Snouck Hurgronje. Overname uitsluitend na goedkeuring van de rechthebbende. Online gepubliceerd op 3 november 2021.
