De uit Chicago afkomstige Steve Clark (Marsden) doet op Cradle Bay High School op Crescent Island, Washington State, een kille ontdekking. Veel van zijn medestudenten zijn voorbeeldige leerlingen die beleefd met twee woorden spreken, hun ouders respecteren, vroeg opstaan, ijverig studeren, keurig gekleed gaan, een nette scheiding in hun haar dragen (een veeg teken), gezond eten zonder geteut, ongevraagd bij de afwas helpen en als favoriete plaats van bijeenkomst een tent met de naam ‘The Yoghurt Shoppe’ frequenteren. Alleen bij seksuele opwinding geven zij blijk van psychotisch, moordzuchtig gedrag.
De alerte kijker begrijpt meteen: dit deugt voor geen meter, hier steekt iets achter. En dat klopt. Het is decaan Dr. Caldicott (Greenwood), een geflipte neurofarmacoloog, die met behulp van doodenge apparatuur leerlingen met geweld ondergeschikt maakt aan uiterst bedenkelijke mind control-experimenten.
In 1974 diende Ira Levin’s roman The Stepford Wives als basis voor Bryan Forbes’ gelijknamige thriller. THE STEPFORD WIFES werd gevolgd door een nutteloze sequel (in feite: remake), REVENGE OF THE STEPFORD WIVES (Douglas Hickox/Robert Fuest, 1980), waarna het Stepfordthema tot op het bot werd afgekloven in nonsens als de voor tv gemaakte The Stepford Children (Alan J. Levi, 1987) en Stepford Husbands (Fred Walton II, 1996). Daarmee was alles gezegd over het desnoods met geweld onderwerpen aan en domesticeren van vrouwen en kinderen door mannen (Walton’s film keerde de rollen om) en leek Ira Levin’s ironische anti-emancipatiedroom afdoende belicht.
Met DISTURBING BEHAVIOR heeft David Nutter een variant op de Stepford-materie voor de generatie van nu geregisseerd. Reeds de eerste minuten van de film maken overduidelijk dat scenarist Rosenberg de satirische meerwaarde van Levin’s roman resoluut overboord heeft gegooid en het accent heeft verplaatst naar de seksuele instabiliteit van zijn personages, een extraatje dat de kijker wordt toegeworpen als was het een vette kluif. Dat maakt een einde aan de dubbele bodem van het gegeven en wat rest is een high school movie zonder kraak of smaak, waarbij de toeschouwer bovendien wordt geacht de meest grove onwaarschijnlijkheden voor lief te nemen. Het met kracht weren van ieder steekhoudend substraat ten gunste van ‘verlekkerende’ elementen verraadt – frappant genoeg – precies de armzalige, plebejische instelling, die Ira Levin in zijn boek zo geslaagd op de hak wist te nemen. Nee, als die generatie van nu ’t van Nutter’s sexistische visie moet hebben.
Copyright Erique J. Rebel. Overname uitsluitend na goedkeuring van de rechthebbende. Origineel gepubliceerd in Schokkend Nieuws #44, februari 2000
