Hoewel de wetenschap het hardnekkig blijft ontkennen, bestaat er naast onze wereld een parallelle wereld, waar ieder van ons een dubbelganger heeft.
Uiterlijk is deze dubbelganger identiek aan onszelf, maar karakterologisch ons tegenbeeld. Eens in de twintig jaar manifesteert zich een portaal tussen beide werelden en soms glipt iemand uit die andere wereld bij ons naar binnen. Dat levert onhoudbare toestanden op, zoals timide, kuise journaliste Karen Addams (Paige) van The Daily Look Magazine in Los Angeles ontdekt. Iemand, in wie iedereen Miss Addams herkent, blijkt haar flat te bewonen, rijdt in haar auto, schrijft succesvolle artikelen onder haar naam en gaat zich te buiten aan een woest nachtelijk seksleven. Bovendien gebruikt deze Queen of Scoops haar seksualiteit als middel om de ene journalistieke primeur na de andere in de wacht te slepen.
Dit is de kern van DEUCES. Het aardige van het gegeven zit ‘m in de tegengestelde natuur van de dubbelgangers uit gindse wereld, waardoor karakters in deze wereld zich genoodzaakt zien hun eigen handelwijze en verdiensten eens aan een grondig onderzoek te onderwerpen en daarbij hard op zichzelf worden teruggeworpen. Zoals iedere genreliefhebber zal begrijpen, is die verdubbeling van personages alleen vol te houden bij de gratie van een niet aflatende reeks toevalligheden: identieke karakters treffen elkaar bij voortduring net niet thuis; de één verschijnt op het werk als de ander juist is vertrokken; etc. Op den duur werkt deze constructie in het nadeel van de film, waarbij nog komt dat de kijker de onfortuinlijke Karen Addams lichtjaren is vooruitgesneld in het uitvogelen van het mysterie, hetgeen veel van de suspense doet verwateren.
Ook is het teleurstellend dat de makers voor het dénouement hun toevlucht zoeken in vuist- en vuurgevechten. Zolang Amerikanen gewoon zijn om de oplossing van problemen in het trekken van vuurwapens te zoeken, zijn zulke incongruente coda’s helaas niet uit te roeien. Ook DEUCES zoekt tenslotte z’n heil through the barrel of a gun.
Verfrissend is dat er geen speciale effecten (CGI of anderszins) worden gebruikt om het portaal tussen beide werelden te visualiseren: het is een rommelkast in een aftands theater in een afbraakwijk van L.A. en daar moeten we ’t mee doen. Prima, zo wordt het voorstellingsvermogen van de kijker weer eens aangesproken in deze expliciete tijden.
Gezegd moet worden dat regisseurs die het potentieel van hun basismateriaal verstaan, de toeschouwer met een dergelijk gegeven een hartinfarct zouden kunnen bezorgen. Michael Winnick behoort niet tot die regisseurs: DEUCES is niet meer dan een aardige, maar per slot gebrekkige poging in die richting. Om een kreet uit de wereld van het voetbalcommentaar te lenen: ‘Daar komt dat schot. . oei! Nèt naast!’ .
Copyright Erique J. Rebel. Overname uitsluitend na goedkeuring van de rechthebbende. Origineel gepubliceerd in Schokkend Nieuws #56, najaar 2002
