Francesco Dellamorte (Everett) en zijn assistent Gnaghi (Hadji-Lazaro) zijn grafdelvers op het kerkhof van het rustieke stadje Buffalora. Zo kalm als het leven buiten de verstevigde muren van hun werkplek voortkabbelt, zo hectisch gaat het er ’s nachts op het kerkhof aan toe: met vaste regelmaat staan de doden op uit hun graven, en aan het duo de taak om de zombies definitief tot de orde te roepen.
Een baan dus die vergevorderde stressbestendigheid zou moeten vereisen, maar onze helden voelen zich juist erg op hun gemak binnen hun levenloze bolwerk waar het altijd herfst lijkt te zijn. Dan verschijnt op een dag een beeldschone jongedame (Falchi), die Francesco’s wereldbeeld en hormoonhuishouding volledig op de kop zet. Het noodlot slaat toe wanneer haar overleden echtgenoot het liefdesspel van de jonge tortelduifjes abrupt onderbreekt en een fataal hapje van de jongedame neemt. Door intens verdriet overmand begint Francesco zijn dode geliefde in allerlei gezichten te zien, en Buffalora wordt ook nog eens geteisterd door een seriemoordenaar. Tijd om de spullen te pakken: samen met Gnaghi gaat Dellamorte op een reis die hen naar het einde van de ‘wereld’ zal voeren.
Eindelijk dan uit op video in Nederland: Soavi’s uitmuntende vierde speelfilm, waarmee hij terecht de Silver Scream Award won op het WoT van 1995. DELLAMORTE DELLAMORE, in de VS uitgebracht onder de banale titel CEMETERY MAN, is niet een eenvoudig zombiefilmpje zoals de Italianen ze begin jaren ’80 graag maakten. Nee, voormalig Argento-protégé Soavi zet aanmerkelijk hoger in met een verhaal waarin niet de angst voor de dood, maar die voor het leven centraal staat. Dellamorte, goed vertolkt door de recentelijk in Amerika doorgebroken Engelse acteur Rupert Everett, is een introverte jongeman wiens melancholieke oogopslag zijn donkere ziel verraadt. Door de liefde uit zijn veilige isolement op het kerkhof gerukt, betreedt hij het ware leven, dat geen enkel houvast biedt en hem tot een ware hel wordt.
Soavi besprenkelt dit downbeat centrale thema met veel zwarte humor, een fikse portie gore en de aangename Italiaanse lak aan logica. Daarnaast is het geheel uitmuntend gefotografeerd door Vittorio Storaro’s vaste operator Mauro Marchetti, verzorgt fotomodel Anna Falchi een artistiek zeer verantwoord potje bloot, en bouwt Soavi nog enkele geslaagde verwijzingen naar de roerige Italiaanse politiek in. Er moet heel wat gebeuren wil DELLAMORTE DELLAMORE onttroond worden als de beste Italiaanse genrefilm van de jaren ’90. Misschien dat Soavi daar zelf nog toe in staat is, maar familie-omstandigheden hebben hem daar tot nu toe helaas van weerhouden. Wij blijven duimen en schuiven met veel plezier dit uitzonderlijke werkje nog maar eens in de videorecorder.
Copyright Mike Lebbing. Overname uitsluitend na goedkeuring van de rechthebbende. Origineel gepubliceerd in Schokkend Nieuws #32, oktober/november 1997.
