‘The city. Somewhere in the near future.’ Veelal wordt het genieten na een openingszin als deze. De naam van de regisseur maakt bovendien nieuwsgierig. Poe staat bekend als underground-filmer, die jaren na zijn cultsuccesje SUBWAY RIDERS plotseling op het Festival van Rotterdam opdook met de moord-op-de-golfbaan satire TRIPLE BOGEY ON A PAR FIVE HOLE.
Nu is er niets mis mee wanneer een regisseur zijn artistieke pretenties opzij zet om wat centen te verdienen met een exploitation film. Het wordt pas ernstig als het resultaat een dieptepunt in het SF-genre blijkt te zijn. DEAD WEEKEND is zo’n treurig misbaksel waarbij je van verbazing niet weet waar je kijken moet. Een vervelende bijkomstigheid is dat de glibberige Stephen Baldwin het beelscherm vult, voorzien van een domme, verwilderde blik. Oorzaak van zijn geestestoestand is het verleidelijke buitenaards wezen Amelia, 1.73 meter lang en gehuld in een ouderwets zilveren ruimte-pakje. In een geëvacueerde stad, traditiegetrouw bevolkt door plunderende punkers, wordt ze opgejaagd door de True World Forces waar Baldwin deel van uitmaakt. Het hoofdkwartier van de Forces is toevalligerwijs gevestigd in een striptease-tent, een locatie die verder nauwelijks wordt uitgebuit. Vlak om de hoek vindt Baldwin zijn ruimte-liefje. Ieder weldenkend mens zou een ontmoeting met het buitenaardse met beide handen aangrijpen om prangende vragen af te vuren als ‘Gaat de aarde haar ondergang tegemoet?’ Maar nee, onze geile Baldwin bedrijft de halve film saaie sex met de ruimtegodin, en als hij dit niet doet, praat hij er wel over. Zijn libido wordt helaas nog verder aangewakkerd door een kunstje van Amelia: ze wisselt om de haverklap van gedaante. Het geheim achter haar metamorfoses is het Quadra Synaps Syndroom, een ziekte die er voor zorgt dat haar DNA voortdurend in beweging is. Het kan het tweetal er niet van weerhouden uiteindelijk in een ridicuul bouwseltje te stappen dat voor ruimteschip moet doorgaan, en onder veel gebliep en gezoem het aardoppervlak te verlaten, waarschijnlijk een kinderrijke toekomst tegemoet. Low budget SF is wel vaker stompzinnig, maar er is heel wat voor nodig om de kijker daadwerkelijk te beledigen. Poe kreeg het voor elkaar. * Copyright Mariska Graveland. Overname uitsluitend na goedkeuring van de rechthebbende. .Origineel gepubliceerd in Schokkend Nieuws #25, p12.
