Op de IMDb-pagina van DAYLIGHT’S END concludeert de ene na de andere gebruiker dat deze film best te pruimen is, zolang je er maar niet met al te hooggespannen verwachtingen aan begint. Tja…
Hoe zou je ook hooggespannen verwachtingen kunnen hebben voor een low-budget B-film met in de hoofdrol een acteur/rockmuzikant/vechtsportspecialist genaamd Johnny Strong, die als anachronistische machoman op zombiejacht is in een post-apocalyptische wereld?
De zombies hebben de vriendin van onze protagonist, Thomas Rourke, gedood, en nu is hij als een lone rider uit op wraak. Voor elke zombie die hij doodt, kerft hij een turfje in de kolf van zijn geweer. Lekker subtiel. De meeste zombies schiet Thomas recht in het voorhoofd, maar af en toe sleept hij er simpelweg eentje de zon in, want de zombies kunnen, net als vampiers, niet tegen daglicht. Als budgettair voordeel heeft dit dat ze eigenlijk nooit duidelijk in beeld gebracht hoeven worden, zodat er op de grime flink bespaard kon worden. In feite zien we bijna alleen maar hordes rennende mensen met capuchons over hun hoofd. Op soortgelijke wijze moeten we concluderen dat de wereld vergaan is uit het feit dat er her en der winkelwagens op hun kant liggen.
Tegen wil en dank komt Thomas in contact met een groepje overlevenden dat zich onder leiding van een zekere Frank ’s nachts verschanst heeft in een oud politiebureau. Frank wordt gespeeld door “niemand minder dan” Lance Henriksen, de geijkte bekende naam die de hele productie een zweem van A-status moet verlenen. De overlevenden willen uitbreken richting vliegveld, om elders een veilig heenkomen te zoeken, maar de zombies hebben dit keer op keer weten te beletten en snoepen elke keer weer iemand van de gelederen af. Zou onze held het verschil kunnen maken?
Meer heeft het verhaal niet om het lijf. De oorzaak van de zombificering van de wereld wordt nooit uit de doeken gedaan. Er is nog wel een mysterieuze zombieleider in het spel, maar ook zijn rol blijft onduidelijk. Maar nu komt het gekke. Op een bepaalde manier wérkt de film. In feite is DAYLIGHT’S END meer een game. De verschillende scènes voelen als levels in een shooter. Rennen en schieten, meer is het bijna niet, maar het is wel vaardig en snel in beeld gebracht. En zelfs die domme platte machosfeer voelt eigenlijk wel even lekker in deze gecompliceerde tijden van genderneutrale toiletten.
DAYLIGHT’S END is kortom best te pruimen, zolang je er maar niet met al te hooggespannen verwachtingen aan begint.
Distributie: Premiere TV. Op dvd, Blu-ray en VOD. Copyright Ype Driessen. Overname uitsluitend na goedkeuring van de rechthebbende. Online gepubliceerd op 8 oktober 2016.
