Als dromen een deur zijn naar het onderbewuste, dan is het openingsbeeld van COME TRUE goed gekozen. De tweede langspeler van regisseur Anthony Scott Burns (OUR HOUSE, 2018) opent die deur en daalt diep af in de droomwereld van een getroebleerde tiener. De film is prachtig vormgegeven, maar als kijker dreig je in dit Escheriaanse labyrint ook te verdwalen.
Anthony Scott Burns is een multitalent. Hij maakt onder de naam Pilotpriest synthesizermuziek, is cinematograaf, schrijft scenario’s en regisseert. Voor COME TRUE zette hij al die petjes tegelijk op. De film is nog maar zijn tweede langspeler maar het is wel zijn film. Het resultaat ziet er verbluffend uit. COME TRUE is een film die eind jaren zeventig, begin jaren tachtig gemaakt had kunnen zijn. Denk aan John Carpenter of David Cronenberg. Maar evengoed is het een film die nu gemaakt is. Denk aan J.J. Abrams of Matt en Ross Duffer.
In de dromen van Sarah (Julia Sarah Stone) is het niet prettig toeven. Elke nacht droomt ze van lange, donkere gangen met misvormde lichamen. Aan het einde doemt altijd één figuur op: een zwarte schaduw met priemende witte ogen. Dan schrikt ze wakker. Meestal is dat op de glijbaan van een speeltuintje. Naar huis durft ze alleen als ze merkt dat haar moeder naar haar werk is vertrokken. Dan gaat ze snel ontbijten en snelt ze op haar racefiets naar school: moe en verward. Welk trauma sleept ze met zich mee?
Omdat ze echt een slaapplek nodig heeft, schrijft Sarah zich in voor een slaapexperiment aan de plaatselijke universiteit. Samen met enkele lotgenoten wordt ze in een futuristisch wit pak gehesen en aan apparatuur verbonden. Meer dan slapen hoeft ze niet te doen. De architectuur van het gebouw herinnert aan de grote paranoiathrillers uit de jaren zeventig. Burns filmt traag en behoedzaam. Zijn rationele beeldkeuze contrasteert met de associatieve dromen die de onderzoekers bestuderen.
Vervreemding lijkt het ordewoord van COME TRUE. De fotografie is blauwgrijs melancholisch. De synthesizer onheilspellend. De werkelijkheid onbetrouwbaar. Burns ontneemt je langzaam elk gevoel van plaats en tijd. Wanneer speelt dit verhaal? Sarah lijkt verknocht aan haar gsm, maar de universiteit lijkt met zijn lompe, aftandse computermonitors een relict uit de jaren zeventig. Wetenschapper Dr. Meyer (Christopher Heatherington) kijkt bedrukt door een grote, zwarte bril waar George A. Romero jaloers op zou zijn geweest.
Veel meer over de plot verklappen is zonde. COME TRUE is intrigerend, prikkelend, af en toe héél erg spannend, maar vooral een slow burner die je moet ondergaan, of beter gezegd: waar je je moet aan overgeven. Als Sarah in de bibliotheek een boek van Philip K. Dick uit de rekken plukt, besef je dat COME TRUE misschien wel verschillende niveaus bevat: eentje van de realiteit en eentje van de droom. Maar wat is echt en wat niet?
De zwarte schaduwfiguren met witte ogen zouden terugkomen in dromen van mensen met slaapverlamming. Wat betekenen ze? Wie zijn ze? In het geval van Sarah kan je daarover wel wat theorieën verzinnen, maar ook die bereiden je niet voor op een gedurfde dubbele twist die al het voorgaande op z’n kop zet. Voor de rationele kijker is dat zeker frustrerend, maar anderzijds hebben we het hier over een film die al de hele tijd balanceert op de grens tussen wat kan en wat niet.
Distributie: Remain in Light. Copyright: Hans Dewijngaert. Overname uitsluitend na goedkeuring van de rechthebbende. Online gepubliceerd op 14 april 2021.
