Een van de meest creepy beelden in de teaser-trailer van Imagine dit jaar is het schurftige konijn met het trommeltje. Die pluche nachtmerrie is afkomstig van CAVEAT, de debuutfilm van Damien McCarthy, en die film maakt de belofte absoluut waar.
Zó effectief griezelig is dat konijn, dat het bijna zonde is dat het ding geen grotere rol speelt in de film. Aan de andere kant: twee ANNABELLE-films zijn meer dan genoeg en CAVEAT gaat gelukkig een heel wat minder voorspelbare kant op dan de zoveelste enge pop. Hoofdrolspeler van CAVEAT is eigenlijk een afgelegen huis dat ogenschijnlijk ook alle eigenschappen heeft van het zoveelste spookhuisverhaal: beschimmelde en berookte muren, gaten in het metselwerk, vergeelde gordijnen, krakende houten vloeren, nauwelijks verlichting en een griezelig oud schilderij dat zachtjes lijkt te fluisteren.
Isaac (Jonathan French) heeft zich laten overhalen om tegen betaling een paar dagen op Olga (Leila Sykes) te passen. Een schizofreen en catatonisch meisje, zo is hem verteld, dat roerloos met haar handen voor haar ogen tegen haar bed geleund zit. Maar niets is wat het lijkt, uiteraard. De film heet niet voor niets CAVEAT (= waarschuwing, voorbehoud, protest, addertje onder het gras…).
Isaacs opdrachtgever Barret (Ben Chaplan) heeft hem om te beginnen twee belangrijke details niet meegedeeld. Ten eerste: het huis ligt op een eiland, en Isaac heeft watervrees. Ten tweede: omdat Olga heel mensenschuw is en Isaac niet in haar kamer mag komen, moet hij een soort harnas dragen aan een zware ketting. Die ketting is heel lang en geeft hem behoorlijk wat bewegingsvrijheid, maar zit in de diepdonkere kelder in de vloer geslagen.
‘This is a job, and every job has a uniform,’ bagatelliseert Barret. En zo is het hele eerste kwartier van CAVEAT eigenlijk een studie in zelfbedrog. Isaac loopt, weliswaar met argwanende blik, met open ogen in de val. ‘Dat zijn vossen,’ stelt Barret hem gerust wanneer ze in de verte een raar geluid horen, ‘maar ze klinken soms als schreeuwende tienermeisjes.’
Regisseur Damian McCarthy maakte hiervoor alleen een paar korte films, waarvan je er enkele op zijn YouTube-kanaal kunt bekijken. Check bijvoorbeeld het geestige HE DIES AT THE END maar eens, of HANDS. Beide kortjes laten zien dat hij zelfs van het kleinste ideetje nog iets griezeligs weet te maken.
Met CAVEAT bewijst hij dat hij de spanning en sfeer ook voor de volle negentig minuten weet vast te houden, met af en toe een goed gedoseerd vleugje humor. Iets minder goed gedoseerd is de soundscape, die als een dikke deken van enge geluiden over iedere seconde van de film is gelegd. Nergens voor nodig. Ook het fenomeen dat ik, bij gebrek aan beter, maar het Robert Eggers-syndroom noem speelt de film een beetje parten: een voorkeur voor mannen met stevige accenten en een helaas niet altijd even goed verstaanbare mompelstem.
Desalniettemin: een aanstormend talent, die Damian McCarthy. CAVEAT is wel een film die last zou kunnen hebben van het feit dat Imagine dit jaar online is. Dus, nu meer dan ooit: mobieltje uit, gordijnen dicht en koptelefoon op!
Vertoning CAVEAT op Imagine Film Festival: 13 april 21:30 (on demand). Copyright Barend de Voogd. Overname uitsluitend na goedkeuring van de rechthebbende. Online gepubliceerd op 13 april 2021.
