Een postmoderne slasherfilm. Dat kennen we nou toch wel? Klopt, maar met BEHIND THE MASK: THE RISE OF LESLIE VERNON heeft Scott Glosserman (1976) een onweerstaanbare draai aan het genre gegeven: in het universum van de film bestaan moordenaars als Michael Myers en Jason Voorhees echt.
De nieuwe ster aan het firmament heet Leslie Vernon (Nathan Baesel). Bij het voorbereiden van zijn eerste slachtpartij wordt hij gevolgd door een tv-ploeg. Aanvankelijk is verslaggeefster Taylor Gentry (Angela Goethals) alleen uit op kijkcijfers en laat ze zich door Vernon wegwijs maken in zijn bizarre, zelfverkozen professie, maar wanneer er daadwerkelijk slachtoffers dreigen te vallen, krijgt ze bedenkingen.
Als slasherfilm over slashers tapt BEHIND THE MASK: THE RISE OF LESLIE VERNON uit hetzelfde vaatje als SCREAM terwijl de mockumentary-vorm teruggaat op C’EST ARRIVÉ PRÈS DE CHEZ VOUS. Toch voelt de film fris aan. Dat komt doordat schrijvers Glosserman en David J. Stieve het uitgangspunt buitengewoon slim uitbuiten. Stieve kreeg het idee voor de film toen hij zich afvroeg wat iemand als Jason Voorhees zou doen op een saaie dinsdagmiddag – het gras maaien soms? De film gaat dan ook niet over een slashermoordenaar, maar over de jongen achter het masker. Een boeiende gozer die, naarmate de avond van zijn eerste moord nadert, zelfs een beetje aandoenlijk wordt in zijn rusteloosheid en enthousiasme. Bij het volgen van Vernon tijdens zijn voorbereidingen wordt voor zowat alle clichés van het genre een banale verklaring gevonden. Dat levert vaak erg goede grappen op, maar buitengewoon knap is dat de film daarnaast op momenten ook grimmig en spannend is. In het laatste half uur zet Glosserman de zaak nog eens goed op zijn kop, met een effectieve en bevredigende finale die fans van het genre zal bekoren. Want BEHIND THE MASK kan dan wel een satire op het slashergenre genoemd worden, het is er wel een van de liefdevolle soort.
De film is inmiddels een wereldwijde festivalfavoriet. Een perfect visitekaartje voor Scott Glosserman die als aspirerend filmregisseur en producent al een tijd op zoek was naar een geschikt project. ‘Davids versie van het script had hoge ogen gegooid op het indy-festival Slamdance; het was een van de finalisten in de competitie voor scenarioschrijvers. Mijn manager gaf het mij om te lezen en ik viel meteen voor de wereld die David had gecreëerd.’
Vreemd genoeg was Glosserman een veel grotere horrorliefhebber dan Stieve, waardoor de twee besloten het scenario nog wat aan te scherpen. ‘Ik ben altijd een fan geweest, maar nadat ik op de universiteit een cursus had gevolgd over het genre, ontwikkelde ik pas echt respect, passie en nieuwsgierigheid voor horrorfilms.’ Die belangstelling en liefde zijn evident in BEHIND THE MASK. Van de subtiele grapjes tot de cameo’s van Zelda Rubinstein (POLTERGEIST) en Robert Englund, die net als Donald Pleasance in HALLOWEEN een psychiater speelt die erop uit is de moordenaar te stoppen.
Hoe ziet Glosserman zijn film in relatie tot de traditie van postmoderne slashers als SCREAM en FREDDY VS. JASON? ‘Wanneer een genre zelfbewust wordt, is dat meestal een teken van slijtage; films kunnen immers pas postmodern worden wanneer hun specifieke genre zichzelf zo vaak herhaald heeft, dat er bij het publiek een collectief besef is ontstaan van hoe het genre precies werkt. Het was niet mijn bedoeling om met BEHIND THE MASK de nagel in de doodskist van de slasherfilm te slaan; de film is bedoeld als een nostalgische hommage aan alles wat we zo leuk vinden aan die oude films. Aan de andere kant kun je in BEHIND THE MASK en alle andere postmoderne horrorfilms net zo makkelijk een teken zien dat het genre volkomen triviaal is geworden. Ik denk niet dat de horrorfan het daarmee snel oneens zal zijn, gezien de hoeveelheid derivatieve rotzooi die over ons uitgestort wordt.’
Copyright Roel Haanen. Overname uitsluitend na goedkeuring van de rechthebbende. Oorspronkelijk gepubliceerd in SN #73, voorjaar 2007.
