‘Fight like a girl’, krijgt Eve (Ana de Armas) te horen tijdens haar opleiding tot moordmachine in BALLERINA. Jammer dat die les uiteindelijk niet zo relevant blijkt en de heldin in deze John Wick-spin-off toch vooral aangewezen is op pistolen.
Eve is nog een kind als haar vader wordt vermoord door een bende onder leiding van de ‘Chancellor’ (Gabriel Byrne). Zo komt ze terecht bij de Ruska Roma, de misdaadvereniging waarvan ook John Wick (Keanu Reeves) deel uitmaakt. Na een harde opleiding tot professioneel moordenaar denkt ze, zoals dat gaat, maar aan één ding: wraak. Het is een relatief eenvoudige plot waarin een speeltuin gecreëerd wordt voor stuntwerk. Eve’s persoonlijke missie leidt haar naar een sneeuwachtig bergdorpje ergens in Europa, dat geheel onder controle staat van de Chancellor. Een prachtige locatie om in de fik te zetten.
Daarbij zou je dus hopen dat dat ‘fight like a girl’ relevant wordt. Vechten als een meisje kan betekenen dat je je bewust laat onderschatten door je tegenstander. Bij een film die BALLERINA heet verwacht je misschien dat het betekent dat je vecht als een danseres, met sierlijke sprongen en dodelijke pirouettes. Maar voor Eve betekent het uiteindelijk vooral mannen in het kruis trappen. Verder vecht ze gewoon als John Wick: veel schoppen en schieten.
Allemaal keurig uitgevoerd, zoals we van de reeks mogen verwachten: lekker brute choreografieën waarin de ster duidelijk een groot deel van de vechtstunts zelf doet. De adrenalinekick van de andere Wick-films ontbreekt gedurende lange tijd, vooral omdat regisseur Len Wiseman (vooral bekend van de UNDERWORLD-films) noch de visuele flair, noch het begrip voor filmische ruimte heeft van Chad Stahelski. De regisseur van het Wick-kwartet was naar verluidt veel aanwezig op de set om te helpen bij de vechtscènes. Dat is vooral in het laatste halfuur te zien, wanneer de film eindelijk bij het niveau van z’n voorgangers in de buurt komt. De gevechten worden creatiever en grootser. De camera blijft rustig, het geweld heeft impact. Net wanneer je denkt vuurwapens zat te zijn, worden de vlammenwerpers tevoorschijn gehaald. Dát is nog eens een filmisch wapen, en het vuur ziet er meestal verdomd echt uit; daar kun je ook niet altijd op rekenen in het CGI-tijdperk.
BALLERINA heeft de Wick-esthetiek (rood-blauwe belichting, fraaie decors voor elke actiescène, stampende technosoundtrack van Tyler Bates) en voegt wat lekker onzinnige elementen toe aan het wickiverse, maar lijkt nooit de ambitie te hebben zijn voorgangers te overtreffen; niet als perfecte uitwerking van een generiek concept, zoals deel 1, en niet als tragisch camp-epos, zoals de laatste twee.
De film staat chronologisch tussen JOHN WICK CHAPTER 3: PARABELLUM en JOHN WICK CHAPTER 4, wat vragen oproept over de aanwezigheid van Wick zelf in de film (had die niet wat beters te doen?), maar daar valt mee te leven.
