Het is dit jaar erop of eronder voor de videogameverfilmingen. Na jaren hun geliefde kindjes door Hollywood te hebben laten verkrachten, nemen de gamefabrikanten het heft in eigen hand.
Hoewel het vooroordeel wil dat álle films gebaseerd op videogames prut zijn, zijn er wel degelijk uitzonderingen op de regel. PRINCE OF PERSIA: THE SANDS OF TIME (Mike Newell, 2010) is bijvoorbeeld een prima avonturenfilm. Niet zo heel vreemd, want de spellenreeks waaraan deze film zijn titel, hoofdpersonage en esthetiek dankt, is op zijn beurt schatplichtig aan de avonturenfilms met het duizend-en-één-nachtthema die Hollywood al sinds 1924 uitbrengt, te beginnen met THE THIEF OF BAGDAD. PRINCE OF PERSIA is zodoende niet louter een vertaling van spelcomputer naar bioscoopscherm, maar evenzeer (en misschien zelfs meer) een voorbeeld van een klassiek filmgenre dat nieuw leven werd ingeblazen.
Het is tekenend voor de aanpak van Hollywood: als het even kan wordt simpelweg naar een vertrouwd concept gegrepen. Veel gameverfilmingen waren qua verhaallijn en esthetiek maar net trouw genoeg aan de game om de titel te kunnen dragen. De methode leverde in de afgelopen twee decennia vooral veel ongeïnspireerde meuk op. De videogamefabrikanten zijn inmiddels door schade en schande wijs geworden. Zo heeft gamefabrikant Ubisoft een eigen filmdivisie opgezet, zodat ze een stevige vinger in de pap kunnen houden bij verfilmingen van hun games. Of dit artistiek en commercieel net zo succesvol zal worden als de door Marvel zelf geproduceerde stripverfilmingen zal moeten blijken. Eind dit jaar verschijnt Ubisofts eersteling, ASSASSIN’S CREED. Het hoge budget en de betrokkenheid van grote namen als Michael Fassbender en Marion Cotillard duiden erop dat men het behoorlijk serieus neemt.
Videogamefabrikant Blizzard is evenmin van plan hun zorgvuldig opgebouwde Warcraft-franchise te grabbel te gooien in een goedkope B-film. Professionele videogameverkrachter Uwe Boll (HOUSE OF THE DEAD, ALONE IN THE DARK, BLOODRAYNE) werd dus direct het gat van de deur gewezen. De verfilming van de uiterst succesvolle Warcraft-reeks werd wél toevertrouwd aan Duncan Jones, die naast een getalenteerd regisseur (MOON, SOURCE CODE) ook een oprecht liefhebber is van de games. Dat laatste is goed te merken in WARCRAFT: THE BEGINNING, want de film is zo trouw aan de langlopende fantasyreeks dat deze misschien wel het best kan worden omschreven als een peperdure fanfilm. Maar goed, gold dat ook niet voor STAR WARS: THE FORCE AWAKENS?
Het massaal online gespeelde World of Warcraft (ooit fantastisch op de hak genomen door SOUTH PARK) begon in 1994 eigenlijk een stuk kleinschaliger met Warcraft: Orcs & Humans. In deze real time strategy game (een van de eerste in zijn soort) werd de fantasiewereld Azaroth opgevoerd als toneel (en inzet) voor een epische strijd tussen mensen en orcs. Het lelijke krijgersvolk was via een portaal zijn stervende thuiswereld ontvlucht en hoopte hier op aarde een nieuw leven op te bouwen. WARCRAFT: THE BEGINNING (zou die duffe ondertitel inhouden dat eventuele vervolgfilms THE MIDDLE en THE END gaan heten?) heeft praktisch dezelfde plot.
Het gegeven had gemakkelijk kunnen resulteren in een eenzijdige oorlogsfilm, maar Jones drong er naar verluidt op aan vast te houden aan de oorspronkelijke opzet van de game. Beide kampen krijgen daarin evenveel aandacht, waardoor de kijker met beide rassen zou kunnen sympathiseren. Dat lukt in de film helaas niet helemaal, aangezien het orc-leger grotendeels bestaat uit bloeddorstige woestelingen, terwijl de tamelijk vredige mensen alle recht hebben zich te verdedigen tegen deze ongewenste gasten. De nuance waarmee DAWN OF THE PLANET OF THE APES zich twee jaar geleden in het blockbusterlandschap wist te onderscheiden, blijkt moeilijk te evenaren. Maar goed, liever een niet geheel geslaagde poging tot nuance dan helemaal geen.
Jones’ loyaliteit aan het bronmateriaal resulteert in een lekker onconventionele fantasyfilm. Waar eerdere gameverfilmingen als RESIDENT EVIL, LARA CROFT: TOMB RAIDER en PRINCE OF PERSIA: THE SANDS OF TIME uiteindelijk toch terugvielen op de klassieke Hollywoodstandaarden, lijkt Jones geen enkele gêne te voelen voor het bronmateriaal. Hoewel de game in de basis enigszins schatplichtig is aan het werk van J.R.R. Tolkien, wordt voor de toon en esthetiek van de film eindelijk eens niet teruggegrepen op de standaard die THE LORD OF THE RINGS begin deze eeuw zette voor het fantasygenre. In plaats daarvan krijgen we een heerlijk eigenzinnige pulpvariant voorgeschoteld, compleet met rare wezens, enorme wapens en een uitgebreid vertoon van vreemde magie. De film zal daardoor lang niet bij iedereen in de smaak vallen, maar het is tenminste wel onmiskenbaar Warcraft. Fans van de games kunnen zich opmaken voor een feest der herkenning.
Distributie: Universal Pictures. Release BE 1 juni 2016, NL: 2 juni 2016. Copyright Thierry Verhoeven. Overname uitsluitend na goedkeuring van de rechthebbende. Online gepubliceerd op 3 juni 2016.
