Sporadisch wordt er in het bombardement van beeld en geluid dat TOMB RAIDER heet een korte adempauze ingelast om de duizelige toeschouwer brokjes plot te voeren. Het zijn momenten waarop je je plotseling realiseert dat hoofdpersoon Lara Croft (Jolie) niet rechtstreeks van de computermonitor naar het bioscoopscherm is overgestapt, maar toch heus de traditionele omweg van het filmscript heeft genomen.
Lara pendelt dus niet zomaar een beetje op en neer tussen duistere spelonken, ijstunnels en barokke Italiaanse paleizen, ze heeft een reden voor al dat jachtige gedoe. In een nogal onbeholpen poging de van oorsprong virtuele heldin met een ziel te begiftigen, hebben de scenaristen namelijk bedacht dat Lara gebukt gaat onder het verlies van haar vader (Voigt, Jolie’s echte vader), een ontdekkingsreiziger die vijftien jaar eerder spoorloos verdween tijdens een expeditie. Gelukkig leert ze van het bestaan van een in tweeën gebroken magische driehoek, die de bezitter macht geeft over de tijd en daardoor in staat stelt zich met overleden dierbaren te herenigen. Maar eerst moeten beide helften samen worden gevoegd, en wel op het moment dat de planeten op één lijn staan (een verschijnsel dat zich maar eens in de vijfduizend jaar voordoet!). Uiteraard zijn er kapers op de kust, de zogenaamde Illuminati, die het slechtste met de wereld voorhebben. Trek hieruit vooral niet de conclusie dat het in TOMB RAIDER om de eeuwige strijd tussen Goed en Kwaad zou gaan, met het voortbestaan van de mensheid als inzet. Net als het oorspronkelijke computerspel heeft de verfilming lak aan het basisprincipe van de traditionele heldensage, zoals we dat kennen uit Superman- en James Bond-films. Lara vecht uitsluitend voor zichzelf, niet gehinderd door morele overwegingen, in een universum waarvan zij zelf het middelpunt is.
Eigenlijk kun je de film nog het best vergelijken met Olympisch hordenlopen, waarbij de traditionele horden zijn vervangen door zwaarbewapende bendes, geavanceerde killer robots en enorme, tot leven komende beelden die Lara stuk voor stuk naar het leven staan. Uiteraard worden alle hindernissen zonder al te veel kleerscheuren genomen, waarna vader en dochter elkaar nog één keer ontmoeten voor het definitieve afscheid. Dat die scène als emotionele climax geen enkele impact heeft, is geheel in overeenstemming met de Olympische metafoor. Ook in de sport telt immers niet zozeer de bekroning zelf als wel de prestatie die er aan voorafging.
En prestatie is waar het allemaal om draait in TOMB RAIDER; Lara, skiënd achter een span sledehonden, Lara koorddansend in de hal van haar eigen landhuis; Lara in gevecht met robots en stenen kolossen. De vatersuche is daarbij een doorzichtig excuus om van de ene sensationele set piece naar de andere te komen. Overbodige ballast die een volgende keer al bij voorbaat overboord kan. Want wanneer je als filmmaker dan toch wil uitblinken in het zo verpletterend mogelijk aan de man brengen van zo weinig, doe het dan ook consequent.
Copyright Steef de Koning. Overname uitsluitend na goedkeuring van de rechthebbende. Origineel gepubliceerd in Schokkend Nieuws #51, juli/augustus 2001.
