TGIF | De vorige keer had Romy expres alle door de collega’s verzamelde linkjes gebruikt. Zouden ze er daarom nu bij wijze van test zoveel horror-referenties bij hebben gezet?
Horror is namelijk de blinde vlek in mijn filmkennis; ik kan even slecht tegen pittige griezelwerkjes als tegen pittig eten. Ik kijk nog liever naar een fanvideo van CATS dan een slasher. Daarom volsta ik hier maar even met te zeggen dat ze op de website bloody-disgusting.com veel (blijkbaar) leuke lijstjes voor gorehounds hebben staan. Ik heb ze slechts vluchtig bekeken en ben alleen blijven hangen bij de lijst van de beste enge superheldenfilms. En dan niet eens bij de daarin genoemde titels maar bij de eervolle vermelding VENOM: TRUTH IN JOURNALISM. Wie kan immers weerstand bieden aan een korte zwart-witfilm over Eddy Brock/Venom, gespeeld door Ryan Kwanten (het domme blondje uit TRUE BLOOD) in de stijl van C’EST ARRIVÉ PRÈS DE CHEZ VOUS?
Zoiets vind ik dan wel lollig, maar de naam van de overleden Stuart Gordon zei me weinig – sorry. Gelukkig doken er snel allerlei mooie en retehandige video’s en artikelen op om die man en zijn werk alsnog te leren kennen. Dat is het mooie van filmmakers; als je ze niet kent, kun je de schade vaak inhalen. Soms letterlijk, omdat een film online staat of op dvd is gezet, zoals bij de mindere goden uit Universals klassieke monsterstal uit de jaren dertig en veertig. We kennen allemaal DRACULA en FRANKENSTEIN, maar er kwamen blijkbaar meer monsters uit die studio en het is leuk die te zien en des te meer waardering te krijgen voor hun beroemde familieleden.
Soms is het ook al interessant om te lezen dat een bepaalde film bestaat, zoals INTERSTATE 60. Dat blijkt het regiedebuut te zijn van Bob Gale, de man die het verhaal voor BACK TO THE FUTURE bedacht. Hij had de beschikking over bekende namen zoals Kurt Russell en Gary Oldman, maar als ik zeg dat hij die laatste een halfbloed leprachaun liet spelen, snap je dat dit een vreemd filmpje is – en waarom er nooit veel ruchtbaarheid aan is gegeven.
Naast films inhalen – check onze wekelijkse quarantainetips! – is internet ook ideaal om erover te praten, de boel te analyseren, beter te begrijpen en er meer lol aan te beleven. Bijvoorbeeld door te ontdekken dat Isabelle Adjani’s legendarische manische episode uit POSSESSION helemaal geen toonbeeld is van overacteren maar juist een ultieme acteerprestatie, waarvoor ze dan ook in Cannes de prijs voor Beste Actrice kreeg. Of wat dacht je van een uitgebreide uitleg over hoe een van de coolste effecten uit ROBOCOP 2 tot stand kwam: het gezicht van de tot robot gereduceerde danwel gepimpte schurk Cain. Dat blijkt een sterk staaltje vernuft te zijn, dat de oude stopmotion-techniek combineerde met op dat moment ultramoderne digitale effecten.
Mensen raken nog steeds niet uitgepraat over Oscar-winnaar PARASITE. De een analyseert de symboliek in die film, terwijl de ander zich vol overgave stort op de Koreaanse filmproductie die daar aan vooraf ging. Mijn favoriete filmanalyse van deze week komt echter uit een onverwachte hoek. De Canadese astronaut Chris Hadfield (hij van de Space Oddity-cover in de ruimte) gebruikt zijn brede expertise om even vakkundig als hilarisch een hele rits ruimtefilms te recenseren.
De uitvoerige analyse van een boek over AVATAR ging mij een beetje te ver, maar het heeft vast zijn fans dus bij dezen. Ik vind het ook interessanter te lezen dat Walt Disney’s eerste poging tot een pretpark de mist in ging, dan wat Disney’s MULAN zou zeggen over de transgenderidentiteit. Ik ben ook alle referenties aan CONTAGION een beetje beu geworden, maar vind het dan wel weer stoer dat ze acteurs uit die film een soort Postbus 51-spotjes hebben laten maken om mensen op het hart te drukken zich aan de nieuwe regels te houden. Laten we immers niet vergeten dat we onlangs acteur Mark Blum (CROCODILE DUNDEE en DESPERATELY SEEKING SUSAN) aan dat nare virus hebben verloren, evenals Andrew Jack, de dialect coach van THE LORD OF THE RINGS en van veel Marvel-films. Het beste voorlichtingsfilmpje komt echter van Samuel L. Jackson – al mag ik hopen dat hij net zo’n hekel heeft aan de censuur-bliepjes als ik.
De lijsten film die je ‘gezien moet hebben’ springen nu ook als paddenstoelen uit de grond en je merkt dat de standaard-thema’s inmiddels zijn uitgekauwd en mensen iets originelers moeten bedenken. Zo heeft iemand zich gericht op een lijst van de beste Amerikaanse onafhankelijke films. En een ander duikt in de vele anthologiefilms in het horrorgenre. Een nog beter idee dan een lijstje films afwerken, is om een bepaald thema/genre/jaartal of een filmmaker te nemen en er dan een soort mini-project van te maken. Voor wie niet zo snel een idee heeft, wordt al een aantal goede tips gegeven waardoor je meteen zin krijgt om aan de slag te gaan.
Naast bekijken wat er al is, kun je ook lekker een boom opzetten over wat nog gaat komen – of moet komen. Bijvoorbeeld wat de regisseurs van het prettig gestoorde READY OR NOT zouden kunnen doen met de opvolger van SCREAM 4. Want wat moet een filmreeks die de regels onderuit haalt in een tijdperk dat er geen genre-regels meer lijken te bestaan? Ook de nieuwe streamingdienst Disney+ vraagt zich af wat de toekomst zal brengen. Daarom hielden ze een enquête om uit te vissen of hun klanten trek hebben in films en series voor een volwassenen publiek. Door de koop van Fox heeft Disney nu immers de beschikking over fijne series als FIREFLY en BUFFY THE VAMPIRE SLAYER. Dat lijkt me een strak plan – zeker nu de ouders ook verplicht thuis zitten. En laten we wel wezen: je kunt de jeugd niet snel genoeg het Whedon-verse in trekken.
Copyright: Romy van Krieken. Overname uitsluitend na goedkeuring van de rechthebbende. Online gepubliceerd op 3 april 2020.
