TGIF | In het nieuwe nummer van Schokkend Nieuws staat een lijst van onze 150 meest geliefde monsters. Dat, en het kijken van de nieuwe Marvelserie over Loki, zet Hedwig aan het denken over de aantrekkingskracht van slechteriken.
Zou het een verrassing geweest zijn voor Marvel? Dat toen tien jaar geleden de eerste THOR uitkwam de slungelige Loki, met zijn enigszins vettige haar en zijn onbetrouwbare glimlach, een sterkere aantrekkingskracht op het publiek wist uit te oefenen dan het gespierde (en liefdevol in beeld gebrachte) torso van de dondergod (die volgens Barend de Voogd in zijn recensie “de uitstraling van Arie Boomsma” had – oef). Gezien de recente foto’s van de set van THOR: LOVE AND THUNDER wordt niet uitgesloten dat het simpelweg nog niet genoeg spieren waren, maar de populariteit van Loki werd ook slim op ingespeeld, met de huidige serie als meest recente voorbeeld.
Interessant om daarbij aan te stippen – het is tenslotte Pride-maand – is dat Thor een stereotype is van oermannelijkheid, terwijl Loki (vanaf het begin, en nu expliciet, al is de vraag hoeveel waarde je nou moet hechten aan zo’n enkel zinnetje) als queer gecodeerd werd. Zoals wel meer slechteriken in het Disney-universum, overigens. Representatie moet je, zolang het niet volledig gebeurt (of zich beperkt tot wat hier parodieerd wordt door THE BOYS), zoeken waar je het vinden kan.
Representatie van autisme in horror is bijvoorbeeld nog vrij gebrekkig, maar collega Theodoor herkende in SICK GIRL van Lucky McKee hoe het is om te daten als je queer en autistisch bent. Queerness valt overal te ontdekken, of het de bodyswaphorror van FREAKY is, of de gevaarlijke, vrouwelijk ogende monsters in THE LURE en UNDER THE SKIN.
Echt een rode draad was er in de rest van de aangeleverde linkjes niet te vinden. Er waren wel opvallend veel herwaarderingen: van haaienfilm DEEP BLUE SEA, het oeuvre van Paul W.S. Anderson, het stiekem subversieve SMALL SOLDIERS, het nostagische THE ROCKETEER, en de heus niet zo obscure vampierfilm LEMORA. John Boorman vertelde over de atypische manier waarop Ned Beatty zijn rol in DELIVERANCE kreeg. En over Disneys THE HUNCHBACK OF NOTRE DAME (een film die van de verleidelijke slechterik in het boek een onambigue held maakte) is er een heuse oral history.
In het video-essayhoekje hebben we een tweeluik over de ‘ijsberg’ van verontrustende films; een essay over de ‘mythe van de auteur’ aan de hand van THE SHINING en LOST HIGHWAY; dit essay gaat over de muziek van RICK AND MORTY (waarvan iemand ook alle afleveringen heeft gerangschikt); en dan is er ook nog een interview met Ben Wheatley te kijken. De FAST & FURIOUS-reeks begon niet als Schokkend Nieuws-materiaal, maar nu ze de ruimte ingaan vind ik dat excuus genoeg om te linken naar wat Film Crit Hulk en Sara Benincasa erover schreven.
De New Yorker besteedde aandacht aan het opvallende succes van DEMON SLAYER:MUGEN TRAIN (en wie nog meer demonen wil kan ik de nieuwste aflevering van Julius vs Jasper van harte aanraden). Volgens het tijdschrift is het succes van de film deels aan de pandemie toe te schrijven. Aan de toegenomen hoeveelheid links over aankomende projecten valt in ieder geval te merken dat we langzaam terugkeren naar normaal.
Een greep: Brandon Cronenberg gaat een film maken met Alexander Skarsgård (het plaatje linksboven is trouwens concept art van toen zijn vader TOTAL RECALL nog zou regisseren); J.J. Abrams maakt een documentaire over UFO’s; Jennifer Lopez gaat voor Netflix op de sciencefiction-tour en de streamer heeft ook een nieuwe deal met Steven Spielberg; naar het nieuwe project van Justin Benson en Aaron Moorhead zijn we vanzelfsprekend benieuwd en ook over het volgende project van Ari Aster zal je ons vast wel horen; en THE LONG WALK van Mattie Do heeft een deal voor release in de VS, nu wij nog.
Dat was hem weer! Voordat ik uitlog nog twee televisietips, omdat er toch heus meer is dan Marvel om te kijken: MADE FOR LOVE en KEVIN CAN F*** HIMSELF. Fijn weekend!
