Japanners noemen hem salary man, loonslaaf. Een grijze muis die zich dag in dag uit in doffe berusting naar zijn werk sleept, zich door iedereen als voetveeg laat gebruiken, en alleen in zijn dromen hardhandig durft af te rekenen met zijn kwelgeesten. Shinichi (Aikawa) de leraar uit ZEBRAMAN (ZEBURAAMAN), is zo’n sukkel – in het kwadraat.
Op zijn werk begaat hij de ene blunder na de andere; temidden van vrouw en kinderen lijkt hij meer op een met tegenzin getolereerde pensiongast dan op het gezinshoofd. Het liefst sluit Shinichi zich dan ook op in zijn eigen piepkleine kamertje om zich aan zijn hobby te wijden: Zebraman. Als verstokte fan van de (fictieve) gelijknamige tv-serie uit de jaren zeventig (waarvan Miike een paar gepast melige fragmenten laat zien, waaronder een RING-parodie) werkt hij vlijtig aan een zwartwit-gestreept kostuum, waarin hij één kan zijn met zijn idool. Voor even dan, want al bij de generale repetitie scheuren de naden op de rug van het pak. En wanneer Shinichi in vol ornaat over het dak zijn huis verlaat, gaat die spectaculair bedoelde exit gepaard met een vernederende smak op het asfalt. Het blijft dus behelpen, tot de gemankeerde superheld, geconfronteerd met echte aliens, onvermoede krachten in zichzelf ontdekt en de film als een kruising tussen INVASION OF THE BODY SNATCHERS en MARS ATTACKS! op totale ontsporing afkoerst. Van dat laatste kijken we bij Miike niet meer op, maar voor een regisseur die vooral geassocieerd wordt met het extreme geweld uit films als AUDITION EN ICHI THE KILLER, slaat hij dit keer een opvallend lichte, om niet te zeggen humane toon aan. Op het zoetsappige af is de vriendschap die Shinichi sluit met een invalide jongetje uit zijn klas – net als hij een groot liefhebber van de tv-serie. De scènes tussen de twee lijken oprecht aandoenlijk bedoeld, maar met Miike weet je het nooit helemaal zeker. Want wrang is het natuurlijk wel dat de held zijn eigen gezin, met een dochter die op de verkeerde mannen valt en een zoontje dat op school gepest wordt, totaal verwaarloost. En hoe serieus kun je de scène nemen waarin het invalide jochie zich op een cruciaal moment uit zijn rolstoel verheft om de aan zichzelf twijfelende Zebraman alsnog tot een ultieme krachtsinspanning te inspireren? Is ZEBRAMAN bedoeld als cynische grap of probeert het enfant terrible Miike zich hier wel degelijk van een zachtmoediger kant te laten zien? Voor beide zienswijzen valt iets te zeggen. Het ziet eruit als een vrolijk opgetuigd kinderijsje, maar pas op: er kunnen weerhaakjes in de lekkernij verstopt zitten. *** Copyright Phil van Tongeren. Overname uitsluitend na goedkeuring van de rechthebbende. Origineel gepubliceerd in Schokkend Nieuws #64, p28.
