WISHMASTER (1997) was de succesvolste – en de leukste – van een serie films die de afgelopen vijf jaar onder de noemer ‘Wes Craven presents’ werd uitgebracht. Moeilijk was dit overigens niet met flops als MINDRIPPER of de remake van CARNIVAL OF SOULS als concurrentie. Bij gebrek aan noemenswaardig verhaal, acteerwerk of anderzijds opvallende filmische aspecten konden de welwillende fans zich in elk geval nog tevreden stellen met het amusante bloedvergieten en een peloton cameo’s van genrehelden die WISHMASTER te bieden had.
Ondanks het relatieve succes in Amerika (kosten: drie miljoen, opbrengst: vijftien miljoen) was WISHMASTER in Nederland slechts een vertoning op het vijftiende Weekend of Terror gegund- en met succes: Tuschinski 1 werd afgebroken. Hoe anders was de stemming tijdens de screening van de sequel op hetzelfde festival. Het eerste half uur was het afwijzende gejouw niet van de lucht en een uur later had de film minstens de helft van het anders zo aanwezige publiek in een diepe slaap weten onder te dompelen. Het concept van de WISHMASTER-serie is de legende van de Djinn, beter bekend als de ‘geest-in-de-fles’. ‘Forget what our culture has made of the Djinn; forget Barbara Eden, forget Robin Williams’, kregen we in deel 1 al te horen, en terecht: in WISHMASTER is geen plaats voor het Disney-achtige fabelwezen uit de sprookjes. Telkens wanneer hebzuchtige lieden de geest verzoeken een wens in vervulling te laten gaan, wint deze aan kracht en komt diens einddoel, de totale destructie van de mensheid en een wereldheerschappij van kwade geesten, dichterbij. Tijdens een mislukte kunstroof breekt het antieke beeld waarin de Djinn huist ten tweede male. De edelsteen die de kwade demon herbergt wordt meegenomen, waarna één van de inbrekers, Morgana (Fields), hem per ongeluk bevrijdt. Als de dievegge vervolgens wordt opgepakt, betekent dit dat de Djinn mee de gevangenis in moet om Morgana tot drie wensen te verleiden, waardoor hij de alleenheerschappij van zijn soortgenoten kan vestigen. In tegenstelling tot deel 1 heeft WISHMASTER 2 te weinig in petto om zelfs maar de minst veeleisende kijker te bekoren. De scène waarin een crimineel zichzelf uit de gevangenis wenst en letterlijk tussen de tralies wordt doorgeperst, biedt enig vertier, maar de rest van de film verzandt al snel in een zouteloze bedoening. Andrew Divoff probeert tevergeefs schmierend in de voetsporen van horrorikoon Freddy Krueger te treden en vervult achter elkaar de meest flauwe wensen van de lokale delinquenten. Banaal hoogtepunt: een crimineel die zijn advocaat toewenst ‘go fuck yourself.’ Hoe regisseur en scenarist Jack Sholder dit veelbelovende verlangen verbeeldt moet u zelf maar gaan zien, maar bereid u voor op een desillusie: echt smerig of schokkend wordt het geen moment. Van Sholder, die eerder wist te verrassen met films als ALONE IN THE DARK (1982), THE HIDDEN (1987) en BY DAWN’S EARLY LIGHT (1990), had ik iets beters verwacht.
Copyright Robbert Blokland. Overname uitsluitend na goedkeuring van de rechthebbende. .Origineel gepubliceerd in Schokkend Nieuws #45, p21.
