In de Lonely Planet van Hollywood staan afgelegen tankstations of gore hotelletjes met rood gemarkeerd als plaatsen die je beter kan vermijden. Snode scenaristen verstoppen er maar al te graag moordenaars of psychopaten. In films als VACANCY zijn het magneten die hulpeloze personages naar zich toe zuigen.
Regisseur Nimród Atal (in de VS geboren, naar Hongarije geëmigreerd en sinds 2005 weer terug in de VS) heeft wellicht een foto van de grote Alfred Hitchcock op zijn bureau staan. Met zijn Amerikaanse debuutfilm VACANCY citeert hij en refereert hij vaak aan de meester. Daar is op zich niets verkeerds aan. Zijn film oogt in deze hypersnelle hiphoptijden heerlijk ouderwets, met lange, glijdende camerabewegingen en archaïsch klinkende dialogen. De hele setting – een troosteloos motel met zoemende, knipperende neonlichten – ademt iets oubolligs maar tegelijkertijd geruststellends uit. Al meteen in de openingsscène merk je dat Atal niet van plan is zich buiten adem te lopen. De regisseur maakt sfeervolle beelden door zijn twee hoofdpersonages voortdurend in de achteruitkijkspiegel te vangen. Zinloze discussies suggereren dat het tussen de twee mensen op de voorbank niet echt goed gaat. Amy (Beckinsale) en David (Wilson) zijn op de terugrit van een desastreus verlopen familiefeest. Wanneer David besluit om een alternatieve route te nemen en, onvermijdelijk, verdwaalt, stijgt de spanning. David rijdt op de koop toe een wasbeer aan; de auto puft, pruttelt en valt stil. Uiteindelijk belanden de twee in een afgelegen motel waar de manager een kapsel en bril heeft die even veel onheil voorspellen als het geschreeuw en getier dat van achter de deur van zijn kantoortje klinkt. Dat er in de sjofele motelkamer kakkerlakken over de vloer kruipen en bruin water uit het kraantje druppelt, is al snel de minste van hun zorgen. In plaats van hersenloze tieners die in slipje en topje rond lopen te gillen, vinden we in VACANCY sterke, levensechte en volwassen personages terug. Naar verluidt boterde het tussen Luke Wilson en Kate Beckinsale op de set niet echt, maar het gekibbel van hun personages komt de film juist ten goede. Door hen in een crisissituatie te laten vertrekken, heeft Atal bovendien de mogelijkheid om zijn twee leads toch weer naar elkaar toe te laten groeien. Extreme situaties brengen het beste in de mens naar boven. Voor wie Motel Norman Bates overleeft, is een huwelijksdipje een gebakken ei. De opzet van VACANCY kan niet eenvoudiger: twee muizen in de val; drie katten op de loer. Dat de manager met het foute kapsel (Whaley) een van hen is, is al van in het prille begin duidelijk. Als een moderne psychopaat beloert hij zijn slachtoffers via videocamera’s. Hoe twee sterke kerels met maskers er steeds weer in slagen plotseling in de hotelkamers van de gasten te geraken, is een geheimpje dat we hier niet verklappen, maar Atal gebruikt dat element later in zijn film in een intens claustrofobische en enerverende scène waarin muizen de hoofdrol spelen. Atal is op z’n best als hij zijn weerloze poppetjes onverhoeds aanvalt. Een rinkelende telefoon in een stille kamer blijkt nog altijd genadeloos effectief. Het is dan ook spijtig dat de voor de rest spannende en relatief onvoorspelbare film in de finale de trappers verliest. Een kwartier voor het einde nemen de makers een moedige beslissing die de film een bepaalde richting uitduwt, maar helemaal op het laatst draaien ze die weer terug, alsof ze hun oorspronkelijk idee toch niet durfden door te drukken. Jammer. Hitchcock had voor deze thriller uit de oude doos wellicht een ander einde gewenst. *** Di: Sony Pictures Releasing (BE: 1 augustus / NL: gecancelled) Copyright Hans Dewijngaert. Overname uitsluitend na goedkeuring van de rechthebbende. Online gepubliceerd op 31 juli 2007.
