‘There is something in the mist! It took John Lee!’ Of hoe een eenvoudige opzet leidt tot een verrassend effectieve sciencefictionfilm.
Het verhaal van Stephen King is in één zin samen te vatten. Na een storm daalt een dikke mist neer op een Amerikaans dorpje en in die mist lopen gruwelijke monsters rond. David Drayton (Thomas Jane), een ontwerper van filmposters, en zoontje Billy staan in de supermarkt wanneer de sirenes loeien. In de opslagruimte wordt de onfortuinlijke jongste bediende de mist ingetrokken door glibberige tentakels. De enorme HP Lovecraft-achtige creaturen danken hun effectiviteit aan het feit dat we heel lang niet meer te zien krijgen dan wat suggestieve schaduwen. Een insectachtige poot in de ondoordringbare witte soep buiten de ramen. Een tentakel. En we zien wat er gebeurt met de sceptici die zich naar buiten wagen…
Wanneer enorme prehistorische insecten door de ruiten komen vliegen, breekt de paniek pas goed los in de supermarkt. THE MIST is een met zorg gemaakte kleine nagelbijter, maar wat de film extra dimensie geeft is hoe de mensen in de supermarkt de situatie het hoofd proberen te bieden. Waar de plot volop gebruik maakt van genreclichés (een mislukt militair experiment, een parallelle realiteit), houdt regisseur Darabont de interactie tussen de personages juist zo natuurlijk mogelijk. De relatie tussen David en zijn zoontje is liefdevol, maar niet overdreven aangedikt. Een vrouw in de supermarkt zegt dat ze terug móet, haar twee kinderen zijn alleen thuis, welke gentleman wil haar door de mist escorteren? David reageert niet als een held, maar als een mens: ‘Ma’am please, I’ve got my own son to worry about.’
Grootste troef is Mrs. Carmody (Marcia Gay Harden) die de eenheid in de supermarkt op het spel zet. De dorpsgekkin ontpopt zich tot een soort Jim Jones die volgelingen om zich heen verzamelt en preekt dat de mistmonsters een straf van god zijn. Ook dat is een genrecliché, maar Harden speelt de godsdienstwaanzinnige zo overtuigend dat de irritatie tot in de achterste bioscoopstoel voelbaar is.
Stephen King publiceerde The Mist al in 1980, maar als je niet beter wist zou je denken dat de novelle geschreven is voor deze tijden van oorlog en terreurdreiging. Darabont regisseerde eerder THE SHAWSHANK REDEMPTION (1994) en THE GREEN MILE (1999) en dat waren nog redelijk ingehouden King-verhalen. Voor de THE MIST maakte de regisseur het einde zelfs nog grimmiger. Een groepje Amerikanen, belegerd in een centrum van commercie en consumptie; militairen die meer weten over de oorzaken van de mist; godsdienstwaanzin en wantrouwen… Darabont legt een van de personages in THE MIST de conclusie in de mond: ‘As a species we’re fundamentally insane. Why do you think we invented politics and religion?’
Di: Benelux Film Distribution (NL: 7 februari / BE: 19 maart) Copyright Barend de Voogd. Overname uitsluitend na goedkeuring van de rechthebbende. Online gepubliceerd op 31 januari 2007.