Niet alleen John Carpenter keert in 2011 na een lange afwezigheid terug naar de bioscoop, ook Joe Dante maakt iets wat we een comeback zouden kunnen noemen. THE HOLE 3D is knusse old school tienerhorror.
Dat Dante’s eerste speelfilm sinds LOONEY TUNES: BACK IN ACTION (2003) pas anderhalf jaar na voltooiing in roulatie wordt gebracht, heeft alles te maken met het sinds AVATAR weer populair geworden 3D-procédé. Het maakt een ouderwetse film alsnog bankable voor distributeurs.
Voor de duidelijkheid: anders dan bij pakweg CLASH OF THE TITANS of PIRANHA 3D werden de 3D-effecten in THE HOLE 3D niet in postproductie toegevoegd. Dante nam zijn film in 3D op, wat vooral duidelijk naar voren komt in de fantasievolle finale die zich afspeelt in een mooi decor dat aan DAS CABINET DES DR. CALIGARI herinnert. Maar zoals bij de meeste 3D-films verandert het effect weinig aan de balans tussen plussen en minnen. Ook in 3D blijft een goede film overeind, flopt een flop en blijft, zoals in het geval van THE HOLE 3D, een middelmatige film middelmatig.
Laten we met een compliment beginnen. Het is geruststellend dat Joe Dante na zoveel jaar een film kan maken die naadloos aansluit bij zijn toppers van toen: GREMLINS, EXPLORERS, THE ‘ËœBURBS en SMALL SOLDIERS. Stuk voor stuk films waarin hij, net als Spielberg met POLTERGEIST en E.T.: THE EXTRA-TERRESTRIAL, een fantastisch element losliet in een verder kleurloos suburbia.
Ook in THE HOLE 3D bevinden we ons in een suffe Amerikaanse buitenwijk waar iets engs schuilt. In de garage van het huis dat ze zojuist met hun gescheiden moeder hebben betrokken, ontdekken tieners Dane en Lucas een mysterieuze luik waaronder niets behalve een onpeilbare duisternis schuilgaat. Wie erin kijkt, wordt vervolgens achtervolgd door zijn grootste angst. Voor het jongere broertje is dat een enge clownspop, voor hun buurmeisje een overleden vriendinnetje en voor de oudste broer zijn vader die in de gevangenis zit wegens mishandeling van zijn gezin.
Die verschijningen kruipen één voor één uit het zwarte gat om de jonge hoofdpersonages te belagen. Maar echt griezelig wil het maar niet worden. En de belofte van een familiefilm met een inktzwart, scherp randje wordt in de derde akte ook niet ingelost.
En dat roept de vraag op voor wie Dante deze film eigenlijk maakte? Voor de dertienjarigen van nu? Die zijn inmiddels wel meer gewend. Of voor de dertigers die met THE HOLE 3D een nostalgische filmtrip naar het Spielbergiaanse suburbia van begin jaren tachtig beleven? Voor hen bevat het scenario, dat braaf van A naar B gaat, te weinig verrassingen (al bevat de film zoals gebruikelijk bij Dante de nodige knipoogjes en cameo’s).
Dit is knusse old school tienerhorror, liefdevol en competent gemaakt. Maar de film kan zich niet meten met de films waaraan hij herinnert. Laten we het erop houden dat de ware magie ontbreekt.
DI: Moonlight Films (NL: 17 maart, BE:2 maart)
Copyright Agnes Tourvel. Overname uitsluitend na goedkeuring van de rechthebbende. Online gepubliceerd op 16 maart 2011.
