Spookhuisfilms, meer dan welk ander genre ook, beweren bijna altijd gebaseerd te zijn op een true story. THE HAUNTING IN GEORGIA is daarop geen uitzondering en beweert het waargebeurde verhaal te vertellen van het ‘Wyrick House’. Een beetje googlen leert dat ze er wel een zombie of wat bij verzonnen hebben.
Lisa en Andy Wyrick (Abigal Spencer en Chad Michael Murray) verhuizen naar een afgelegen cabin in the woods met hun dochtertje Heidi (Emily Ayn Lind). Lisa’s zus Joyce (Katee Sackhoff) trekt in een oude camper in de achtertuin. Lisa ziet geesten, met name die van haar overleden moeder, maar heeft zichzelf ervan overtuigd dat ze aan een ziekte lijdt en slikt er niet nader gespecificeerde pillen voor. Niet lang nadat ze in hun nieuwe huis zijn geïnstalleerd, begint dochter Heidi een vriendschap met Mr. Gordy – een oude man die echter alleen zíj kan zien…
THE HAUNTING IN CONNECTICUT (Peter Cornwell, 2009) was geen meesterwerk, maar wel een vermakelijke spookhuisfilm met een paar goede schrikmomenten. Dit tweede deel – in de VS uitgebracht onder de belachelijke titel THE HAUNTING IN CONNECTICUT: GHOSTS OF GEORGIA – is niet alleen niet vermakelijk en niet eng, het heeft ook absoluut niets te maken met de voorganger. Er zijn geen overlappende personages, er wordt niet aan gerefereerd, sterker: de gehele staat Connecticut lijkt vergeten. De enige overeenkomst is dat debuterend regisseur Tom Elkins verantwoordelijk was voor de montage van het origineel. Misschien had hij zich bij die baan moeten houden.
THE HAUNTING IN GEORGIA kent geen enkele spanningsopbouw; vanaf de allereerste scène vliegen de spoken je om de oren. Eng wordt het nooit. Beelden van bossen die constant in zwart/wit of sepia-tinten flikkeren, spontaan openvallende deuren, rare geluiden, madenkots, een plots opduikende wasbeer – het komt allemaal niet aan, wat onder meer te wijten is aan vrij belabberd acteerwerk van de gehele familie. Ongeveer net zo dubieus zijn de ouderschapsvaardigheden van Lisa en Andy. Ze zijn hun dochter voortdurend kwijt. Moeder loopt zo veel en zo vaak hysterisch ‘Heidi! Heidi!” te roepen, dat je als vanzelf de bioscoop uitkomt met een bekend jodelliedje in je hoofd.
En terwijl Lisa weigert te geloven dat haar dochtertje verschijningen ziet – ook al weet zij als geen ander dat dit een familiekwaaltje is – moedigt vader Andy de relatie van zijn dochtertje met een al dan niet bovennatuurlijke grijsaard van harte aan nadat Mr. Gordy hen een verborgen kist met oude munten heeft gewezen. Prioriteiten.
THE HAUNTING IN GEORGIA gaat nog wel even los met een mooie scène waarin Joyce aangevallen wordt door taxidermiedraad en levende doden die zo uit een Fulci-film lijken te zijn geplukt. Maar dan is het eigenlijk al te laat. De grote onthulling is even voorspelbaar als belachelijk en tegen die tijd ben je sowieso al murw gebeukt door alle expositie. Als het niet een priester is die even het verhaaltje uit komt leggen, om daarna nooit meer gezien te worden, dan zijn het wel de talrijke flashbacks naar scènes die je net nog gezien hebt. Je kunt het ook té ingewikkeld willen maken. In plaats van lekker te zitten griezelen, vraag je je tegen het einde van de film eigenlijk alleen nog maar af wie van de geesten en zombies eigenlijk al die gezellige kaarsjes aangestoken heeft in die geheime onderaardse kamer.
Een derde deel is al aangekondigd: THE HAUNTING IN NEW YORK. Spoiler: New York ligt óók niet in Connecticut.
Distributie: Dutch FilmWorks. Release NL: 23 mei, BE: 22 mei 2013. Copyright: Marjan Westbroek. Overname uitsluitend na goedkeuring van de rechthebbende. Online gepubliceerd op 22 mei 2013.
