De coming-of-age-serial-killer-thriller THE CLOVEHITCH KILLER stelt de vraag: wat doe je als je denkt dat je vader een seriemoordenaar is? Het antwoord blijkt minder bevredigend dan verwacht.
De tiener Tyler Burnside (Charlie Plummer) groeit op in een streng maar liefhebbend gezin, waar zijn vader Don (Dylan McDermott) de dienst uitmaakt. Onder het juk van die vader valt eigenlijk niet uit te komen, want hij is ook een belangrijk kerkleider in hun baptistengemeente en de hopman van de scoutingvereniging waar Tyler zijn vrije tijd doorbrengt. Als het vriendinnetje van Tyler een nogal kinky bondagefoto in de pick-uptruck van Tylers vader vindt en denkt dat deze van Tyler zelf is, zorgt dat ervoor dat hij uitgekotst wordt door de plaatselijke gemeenschap. Het is echter ook het begin van Tylers vermoedens dat zijn vader niet de vriendelijke familieman is die hij zegt te zijn, maar misschien wel de beruchte Clovehitch Killer, die vrouwen vastbindt voor ze te vermoorden.
THE CLOVEHITCH KILLER staat in een traditie van films als THE STEPFATHER en FRAILTY, waarin getornd wordt aan het vaderlijk gezag. Maar in wezen is de film nóg meer een coming-of-age-drama, waarin een jongen haarscheuren begint te zien in zijn opvoeding en leefomgeving. De film probeert lange tijd in het midden te houden of Tylers vermoedens over zijn vader juist zijn, en dat thriller-aspect en het coming-of-age-aspect bijten elkaar. De film is vlees noch vis: als thriller is het geheel voorspelbaar, aangezien de conclusie zich vanaf de eerste scènes laat raden. Als drama is de film echter óók niet effectief. We duiken eigenlijk niet heel diep in wat de vermoedens rond zijn vader doen met Tylers psyche, terwijl dat de raison d’être van de film zou moeten zijn. Tyler speelt vooral detective en moet dealen met zijn nieuwe rol als paria van de gemeenschap. Een interessantere vraag, die niet bevredigend beantwoord wordt, is: wat gebeurt er met je als dé grote persoon in je leven van zijn voetstuk valt?
De problemen met de plot zijn eigenlijk al te zien in de structuur, waarin we abrupt stuivertje wisselen tussen zoon en vader. In de eerste akte volgen we voornamelijk Tyler, in de tweede akte Don, tot in de derde akte de verhaallijnen weer bij elkaar komen. Daardoor krijgen we niet de ruimte volledig in de psyche van de personages te duiken. Dat is jammer, want Dylan McDermott speelt één van de beste rollen in zijn carrière, als een aimabele maar dominante man met duistere trekjes. Je begrijpt waar de twijfels van Tyler vandaan komen, maar je begrijpt ook waarom Tyler zoveel respect en liefde heeft voor zijn vader.
Het sterkste aspect van THE CLOVEHITCH KILLER blijken dan ook de thema’s. De film beklijft toch het meest als schets van een beklemmende, repressieve omgeving. Een baptistengemeenschap waarin bondagefoto’s en pornografie voldoende reden blijken voor uitsluiting. Maar ook een gemeenschap waarin de duistere tendensen van de kerkgangers worden weggemoffeld. Dat de Clovehitch Killer uit de titel zolang zijn gang heeft kunnen gaan, komt deels door de omgeving waarin de film zich afspeelt. Een samenleving waarin niet gepraat wordt over problemen en constructieve gesprekken niet mogelijk blijken. De beste scènes in de film zijn de uiterst claustrofobische kerk- en gezinsscènes, waarin een kaartspelletje met de familie zwanger van onheil kan zijn. Het krachtige slotakkoord van de film laat zien hoever de drang om te voldoen aan de norm kan gaan, ook bij Tyler zelf. De verontrustende slotscène zal de kijker nog lang bijblijven. Mede dankzij de thematische rijkdom vallen het wisselvallige plot en de niet genoeg uitgediepte personages te vergeven.
Distributie: Dutch FilmWorks (Release NL: 26 juli 2019). Copyright Theodoor Steen. Overname uitsluitend na goedkeuring van de rechthebbende. Online gepubliceerd op 29 juli 2019.
