Regisseur Scott Derrickson moest van Marvel ophoepelen als regisseur van DOCTOR STRANGE IN THE MULTIVERSE OF MADNESS, omdat hij iets te veel de horrorkant opwilde. Dus huurden zij Sam Raimi in. Curieus. Maar niet zo curieus als THE BLACK PHONE, Derricksons passieproject dat hij nu kon maken. Een anachronistische plotgatenparade die de naam ‘horrorfilm’ geen enkel moment mag dragen.
‘Schrijf altijd voor je lezers, nooit voor jezelf’. Het is de vuistregel voor de recensent. Ons doel is, in dit specifieke geval wat betreft film, om ons enthousiasme of onze teleurstelling over te brengen aan jullie, beste lezers. Liefst zonder spoilers en zo onpartijdig mogelijk. Maar als een film als THE BLACK PHONE in een walm van Amerikaanse recensiehalleluja’s de lage landen bereikt en in de VS door velen nu al bestempeld is als de beste horrorfilm van het jaar, gaan mijn paranoïde voelsprieten vrij snel op tilt en benader ik het subject met enige achterdocht. Zeker omdat Schokkend Nieuws-lezers en -volgers een breder horror-referentiekader hebben dan de gemiddelde filmkijker. Maar laten we bij het begin beginnen.
Scott Derrickson. Ik ben fan. Zijn remake van SF-klassieker THE DAY THE EARTH STOOD STILL (2008) was redelijk, maar kwam niet in de buurt van het iconische origineel. Zijn horrorfilms heb ik echter allemaal hoog zitten. Zijn regiedebuut HELLRAISER: INFERNO (2000) was geen meesterwerk, maar getuigde wel van een originele geest die een nieuwe draai wist te geven aan de formule. Dat laatste geldt zeker voor zijn doorbraakfilm THE EXORCISM OF EMILY ROSE (2005), een ijzersterke variant op THE EXORCIST met een CITIZEN KANE-sausje. SINISTER (2012), zijn eerste klus voor de Blumhouse-griezelfabriek, was een ronduit akelige, en daarom uiterst effectieve horrorfilm waarin Ethan Hawke’s personage meedogenloos naar de eindstreep wordt gemanipuleerd. Dat hij na het – tevens sterke – DELIVER US FROM EVIL (2015) de amusante Marvel-episode DOCTOR STRANGE (2016) tot een goed einde wist te brengen, was dus geen verrassing.
Dat Derrickson het vervolg DOCTOR STRANGE IN THE MULTIVERSE OF MADNESS duisterder en horrorachtiger wilde maken, viel alleen niet zo in de smaak van de Marvel powers that be en hij werd – raarrr – vervangen door horrorregisseur Sam Raimi. Geen nood, nu had hij naar eigen zeggen de ruimte en de tijd om zijn gedroomde project THE BLACK PHONE te maken, gebaseerd op het gelijknamige korte verhaal van Joe Hill (a.k.a. Stephen King junior). Dat prima verhaal (je kunt het hier lezen) draait om een jonge tiener die door een seriemoordenaar in een kelder wordt opgesloten en via een kapotte zwarte telefoon contact krijgt met de geest van een eerder slachtoffer, zodat hij een kans krijgt om zich te verzetten tegen de booswicht.
Het deel van de film dat Hills verhaal vrij letterlijk volgt is meteen het sterkste van Derricksons verfilming. Ethan Hawke zet een degelijke engerd neer, immens geholpen door de uitmuntende maskers die ontworpen zijn door horrorfilmlegende Tom Savini. De kleine Mason Thames, als het potentiële slachtoffer Finney, is een naam om in de gaten te houden. Het kat-en-muis-spel tussen Hawke en Thames geeft vijftig procent van de film gravitas en het hoognodige zetje naar de voldoende. Want ja, zoals gezegd is het bronmateriaal van THE BLACK PHONE een kort verhaal, dus er is ook een andere vijftig procent met opvulsel die de film vooral omlaag trekt.
Derrickson plaatst het verhaal in herfst 1978, in een voornamelijk blanke blue collar buitenwijk van Denver waar hij zelf opgroeide als jonge tiener. Met de herfstige gruizigheid vol kil oranje en bruin weet hij het HALLOWEEN-gevoel prima op te roepen, maar dat de dorpsjeugd slechts praat over vijf jaar oude films en schijnbaar nooit gehoord heeft van STAR WARS (George Lucas, 1977), SUPERMAN (Richard Donner, 1978) of DAWN OF THE DEAD (George Romero, 1978) is merkwaardig. Misschien storten de vliegtuigen vol recente filmreels al jarenlang neer bij de blokhut van John Denver in de Rocky Mountains die constant omineus in de achtergrond te zien zijn.
De arrestatie van seriemoordenaar John Wayne Gacy die in die exacte periode voorpaginanieuws was in heel Amerika heeft Denver blijkbaar ook gemist, want het feit dat er aan de lopende band jonge jongetjes spoorloos verdwijnen, roept bij niemand een ‘Oh my God, they kidnapped Kenny!’ gevoel op (om maar eens een serie gesitueerd in Colorado te parafraseren). De twee (!) smerissen die de kwestie onderzoeken, hebben het telefoonnummer van de FBI verloren of ze zijn gewoon aartslui. Als Finney als vijfde casus verdwijnt, besluit het duo pas op deuren te gaan kloppen in de buurt, want ja, het gebeurt allemaal in dezelfde buurt. Maar de doorgesnoven weirdo met wel heel veel kennis van de zaak wordt weggewuifd met een ‘Haha, dank je hoor. En wel effe die lijnen superillegale coke van tafel vegen, ouwe dibbes!’ ‘Drommels, drommels!’ was een gepaste ondertitel geweest bij de repliek van de mafkees die in de echte wereld meteen gearresteerd zou zijn.
Liever leunen de twee wouten op Gwen, Finney’s zusje van negen, een zelfverklaarde paragnost die met de hulp van Jezus voorspellende dromen heeft. Volstrekt geloofwaardig, want bij hun eerste ontmoeting heeft de kleine Gwen overduidelijk een directe mentale lijn met Richard Pryor, gezien de ‘hilarische’ tarantineske scheldkanonnade waarmee ze beide agenten afbekt. Of de irritant overacterende Madeleine McGraw is bezeten door de geest van Chloë Grace Moretz, die zich met een identieke rol een dikke tien jaar geleden al in de kijker speelde in KICK-ASS (Matthew Vaugh, 2010). Logisch dus dat de vader van Gwen en Finney, een agressieve rotschoft die sprekend lijkt op Charles Manson, nooit wordt gezien als verdachte.
Enfin, door de flauwekul die Derrickson en mede-scenarist C. Robert Cargill erbij hebben verzonnen moet even heen gebeten worden dus. Wat blijft is het uitstekende bronmateriaal van Joe Hills verhaal dat de levenslijn vormt van THE BLACK PHONE. Geen horrorfilm, maar een bijna gelukte thriller. Niets meer en niets minder.
