Let op: deze recensie bevat spoilers! Schrijver en regisseur Dave Payne tekende eerder voor films als SHOWGIRL MURDERS, ALIEN TERMINATOR (alias ALIEN SPECIES), ALIEN AVENGERS II en ADDAMS FAMILY REUNION. Geen cv dat hoog gespannen verwachtingen wekt, maar we verklappen ook maar meteen dat Paynes nieuwe horrorfilm REEKER een aangename verrassing is. Nu bent u dubbel gewaarschuwd.
Het begint allemaal als vanouds. Vijf gelegenheidsvrienden – twee vrouwen en drie mannen, van wie één blind – zijn samen onderweg naar een houseparty ergens in de Californische woestijn. Ze stranden met autopech bij een verlaten motel en vanaf dat moment blijkt ook elk contact met de buitenwereld plotseling onmogelijk. Wel duiken nog twee andere personen op, een man met camper (Ironside) wiens vrouw naar eigen zeggen ontvoerd is, en een drugsdealer, op zoek naar één van onze drie jongemannen die hem een partijtje pillen heeft ontfutseld. De bestuurder van de camper krijgt al snel een fatale hartaanval en de dealer lijkt van het ene moment op het andere verdwenen in het niets, om even plotseling weer op te duiken. Ook verschijnt zo nu en dan, voorafgegaan door een vreselijke stank, een mysterieuze zwarte schim ten tonele, die onze helden met vreemde elektrische boren en ander bizar gereedschap te lijf gaat.
Om maar met de deur in huis te vallen: een Oscar voor het meest originele scenario zal Payne met REEKER niet winnen. Daarvoor heeft de ‘verrassende’ ontknoping inmiddels al een te lange voorgeschiedenis: van pakweg CARNICAL OF SOULS tot en met THE SIXTH SENSE. Dat neemt niet weg dat REEKER vooral in de eerste helft een paar pittige verrassingen in petto heeft, die de film toch een flink eind boven de middelmaat uittillen. Dat begint al gelijk met een gezinnetje dat panne krijgt na een aanrijding met een hert, waarna de hond des huizes achter een bosje verdwijnt om daar vervolgens zwaar gehavend weer achter vandaan te komen. Het beeld van het diertje dat zich enkel op zijn voorpoten voortsleept met een schijnbaar weggereten achterlijf zal me nog lang bijblijven. En dat terwijl ik niet eens een hondenliefhebber ben. Later worden onze protagonisten in en om het – toepasselijk Halfway Motel genaamde – motel geconfronteerd met enkele gruwelijk verminkte wezens, die alleen in de verte nog aan mensen herinneren. Dat is een paar keer goed schrikken geblazen. Tenslotte wordt ook de verschijning van de dood zelve, in de gedaante van een stinkende zwarte schim die we nooit echt goed te zien krijgen, door Payne effectief benut voor een paar flinke schokeffecten.
Maar onvermijdelijk moeten op zeker moment de puzzelstukjes in elkaar gepast worden en dan verliest REEKER helaas snel veel aan glans. Niettemin maakt de optelsom van een aantal degelijke vertolkingen, het sfeervolle camerawerk, de effectieve muziek van Payne zelf en de tot het eind toe goed vastgehouden naargeestige sfeer REEKER tot een aangename verrassing in het horrorgenre.
Hoewel reeker wordt uitgebracht als special 2-disc edition steelbook, vallen de extra features op het tweede schijfje een beetje tegen. De behind the scenes, de making of en de interviews lijken afkomstig van een obligate electronic presskit en worden bovendien regelmatig hergebruikt. De film zelf moet het helaas doen zonder audiocommentaar van de maker(s).
Extra’s **. Copyright Jan Doense. Overname uitsluitend na goedkeuring van de rechthebbende. Oorspronkelijk gepubliceerd in Schokkend Nieuws #72, winter 2006.
