Het is altijd hinderlijk als een sequel de (gedrags)codes en spelregels zoals uitgezet door het origineel aan z’n laars lapt en met betrekking tot hetzelfde onderwerp met volledig nieuwe parameters op de proppen komt.
Het duidt bovendien op een slordige en cynische houding van de zijde van filmmakers, alsof met de herinnering van de kijker niet serieus hoeft te worden gerekend. Dat bezwaar kan MIMIC: SENTINEL (op video uitgebracht als MIMIC 3: SENTINEL) met recht worden aangewreven. De geheel op lokatie in Boekarest, Roemenië gedraaide direct-to-video-productie veronachtzaamt alle door MIMIC (1997) en MIMIC 2 (2000) aangedragen informatie en moet daarom worden aangemerkt als een in-name-only sequel.
In Guillermo del Toro’s MIMIC ging een horde tot bizarre menselijke vormen gemuteerde kakkerlakken – The Judas Breed genaamd – in een kolossale gasexplosie ten onder. Jean De Segonzacs MIMIC 2 gaf ons één overlevend gedrocht, dat met Alix Koromzay wenste te paren om zijn ras voor uitsterven te behoeden en dit vermetele voornemen met vernietiging moest bekopen. MIMIC: SENTINEL gaat aan deze ontwikkelingen voorbij en confronteert de kijker met nazaten van The Judas Breed, verwekt bij de menselijke soort. Zij worden bubble children genoemd vanwege hun hyper-allergische eigenschappen en leven in volstrekte afzondering. Zo’n bubble child is Marvin (Geary), die de wereld van achter de telelens van zijn fototoestel observeert en met de aldus gemaakte foto’s collages maakt, die dienst doen als zijn eigen surrogaat-omgeving. Zo raakt hij op het spoor van overlevende exemplaren van The Judas Breed en barst het conflict mens-kakkerlak opnieuw los.
Eigenlijk zou deze film MIMIC: REAR WINDOW moeten heten omdat de parallel met Alfred Hitchcocks meesterwerk (1954) zich steeds meer begint op te dringen. Niet J. T. Petty, maar Hitchcock heeft de eigenaardige positie van de voyeur tot op de bodem uitgespit: die combinatie van schijnbaar ‘goddelijke’ almacht/supervisie, die van het bespieden uitgaat, gekoppeld aan machteloosheid/onvermogen om situaties daadwerkelijk te beïnvloeden. Dus volgt de kijker enigszins gelaten Marvins fotografische verrichtingen en wordt hem ruim de tijd gelaten zich af te vragen waar die naar vers mensenvlees hunkerende kakkerlakken toch steeds vandaan komen. Aan Marvins tele-opnamen is dat niet af te lezen, want die zijn te duister om iets te onderscheiden.
De soundtrack laat ook een song horen met de titel You Can’t Tell the Difference After Dark; als de makers die tekst iets minder letterlijk hadden geïnterpreteerd, was dit de kijkersparticipatie en bijgevolg de belangstelling voor hun film stellig ten goede gekomen. ‘Terror has been reinvented! By far, the scariest MIMIC yet!’ roept de inlay ons waarschuwend toe. Het is altijd weer frappant te zien hoe weinig zulke kreten met de kwaliteit van de film in kwestie hebben uit te staan…
N.B.: Petty debuteerde in 2002 met SOFT FOR DIGGING, dat hetzelfde jaar te zien was tijdens het AFFF.
Copyright Erique J. Rebel. Overname uitsluitend na goedkeuring van de rechthebbende. Origineel gepubliceerd in Schokkend Nieuws #65, winter 2004/2005.
