Drie jaar geleden was M3GAN een verrassende horrorhit met een aardige dosis camp. In het vervolg gooit schrijver/regisseur Gerard Johnstone het radicaal over een hele andere boeg. M3GAN 2.0 staat tot het origineel zoals ALIENS staat tot ALIEN: de horror is ingeruild voor spectaculaire actie, maar daarmee houdt de vergelijking met die twee klassiekers wel zo’n beetje op.
Het is absoluut te prijzen dat Johnstone ons niet op een luie manier meer van hetzelfde geeft. M3GAN 2.0. is een compleet andere film die heel verstandig de beste momenten reserveert voor de A.I. in de vorm van een meisjesrobot die in de eerste film een iets te eigen (en moordlustig) willetje kreeg. Haar ontwerpster Gemma (Allison Williams) wist met dochter Cady (Violet McGraw) de op hol geslagen pop met grof geweld een halt toe te roepen en daarmee leek de kous af. Nee dus. In de openingsscène van het vervolg wordt meer dan een beetje leentjebuur gespeeld bij THE AVENGERS als we kennismaken met AMELIA, een opgepimpte versie van M3GAN die door het Amerikaanse leger als black-op in Iran een missie uitvoert. Die missie gaat uiteraard mis en om de een of andere reden moet de originele robot weer tot leven komen om het nieuwe gevaar te stoppen.
Dat leidt tot de belangrijkste (en eigenlijk enige echte) spanningsboog van de film. Zoals in de Marvelfilms iedereen weet dat Loki optrommelen voor een missie nooit een ideaal plan is, blijft hier de constante vraag of M3GAN dit keer braaf gaat meespelen. Maar voordat die vraag wordt beantwoord, hebben we er al dik honderd minuten film op zitten. Honderd minuten die voorbij zijn gevlogen, omdat ze qua vorm nog het meest lijken op een lange aaneenschakeling van TikTok-filmpjes. Die stijl maakt M3GAN 2.0. het equivalent van een enorme zak patatfriet met alles erop, een vette bek die zich makkelijk weg laat eten tot je beseft dat die overdaad aan verschillende sauzen maskeert dat het hoofdbestanddeel noch patat, noch friet is. Voor het scenario is Johnstone dit keer alleen in de keuken gaan staan en de afwezigheid van Akela Cooper, scenariste van het origineel, is vaak pijnlijk voelbaar. Om in die eetmetafoor te blijven: je proeft dat de tweede frituurbeurt is overgeslagen, de film heeft minder smaak dan het origineel en is stukken minder krokant.
M3GAN 2.0. is niet alleen een beetje AVENGERS, maar ook een vleugje JOHN WICK, een fikse lepel MISSION: IMPOSSIBLE en ga zo maar door. Alsof Johnstone een checklist afvinkt van alle reeksen die de laatste jaren succesvol zijn geweest. Tussendoor krijgen we een grappig bedoelde dansscène en een compleet mislukt dramatisch ogenblik waarin M3GAN This Woman’s Work van Kate Bush gaat kwelen. Toegegeven, ze zingt het beter dan Glennis Grace in America’s Got Talent, maar het slaat helemaal nergens op. Ook de bijrollen zijn stuk voor stuk onder de maat, met Aristotle Athari als dodelijk saai dieptepunt, waarschijnlijk slechts gecast omdat hij op Elon Musk lijkt.
Er valt kortom genoeg te zeuren over M3GAN 2.0, maar wie zijn verstand in een ei van kryptoniet stopt en dit opsluit in een loden kluis om deze vervolgens in een raket het heelal in te schieten waar het geheel verdwijnt in een wormgat, zal smullen van de film. Ook al ben je deze razendsnelle hap na een fikse boer op slag alweer vergeten.
