Het staat er al een tijdje niet best voor met de Britse horrorfilm – als er al ooit sprake was van zoiets als een bloeiperiode. De met weemoed herinnerde hoogtepunten uit de omvangrijke Hammer-catalogus mogen in hun eigen tijd behoorlijk populair zijn geweest, bij een hernieuwde kennismaking blijken de films zelf vaak al even stoffig en krakkemikkig als hun belangrijkste decorstukken.
En de teloorgang van de HELLRAISER-serie, ooit veelbelovend ingezet door de geestelijke vader zelf, Clive Barker, stemt ook al niet vrolijk. .LONG TIME DEAD zal het tij niet keren, al is commercial-regisseur Marcus Adams wel zo slim om noch op de bordkartonnen gothic van Hammer te vertrouwen, noch teveel op eigen originaliteit in te zetten. Met een speelfilmdebuut in de stijl van de Amerikaanse tiener-slasher speculeert hij op de meegaandheid van een publiek dat na talloze delen SCREAM, I KNOW WHAT YOU DID LAST SUMMER en URBAN LEGEND ook nog wel te porren valt voor een variant van eigen bodem. .LONG TIME DEAD voert een stel studenten op dat in de catacomben van een discotheek voor de kick een séance belegt. Met op losse velletjes papier geschreven letters en een glas wordt een provisorisch Ouija board gefabriceerd dat al bij de eerste sessie wonderwel blijkt te werken. Nadat het glas de letters d-j-i-n-n in combinatie met de omineuze tekst a-l-l-d-i-e heeft aangewezen, is het tijd om de cast op rigoureuze wijze uit te dunnen. Tussen de slachtpartijen door ontwaren we nog een subplotje over de vader van een van de personages, die in een grijs verleden al eens betrokken was bij het oproepen van een boze geest, maar Adams gaat in de anderhalf uur die hij vol moet maken verder opvallend rechtlijnig te werk. Een van de meisjes klettert door het glazen dak van de disco, een ander wordt door een mysterieuze kracht afgeslacht op het toilet, terwijl twee van de jongens het in het studentenhuis zelf moeten ontgelden. De moordpartijen zijn met enige flair geënsceneerd, en mocht de toeschouwer toch nog weg suffen, dan veert hij zeker weer overeind bij de snerpende geluidseffecten die hem bij wijze van stroomstootjes worden toegediend. Die methode blijkt bij gebrek aan werkelijke suspense zo gek nog niet, tot de monotone opeenvolging van gebeurtenissen zich na verloop van tijd onvermijdelijk begint te wreken en ook het opendraaien van de volumeknop vergeefse moeite is geworden. Wat LONG TIME DEAD dan misschien toch nog dat vleugje eigenheid geeft waar het inhoudelijk niet om lijkt te malen, zijn de anonieme, groezelige en onderbelichte lokaties waar de personages zich ophouden. Saillant verschil met de Amerikaanse tegenhangers is bovendien dat de acteurs (tot en met Lukas Haas, het jochie met de flaporen uit WITNESS, hier zonder nadere verklaring de enige Amerikaan tussen Britse leeftijdgenoten) iedere vorm van glamour ontberen en met ongemanicuurde, zelfs uitgesproken vieze nagels de strijd aanbinden met het Kwaad. Maar uiteindelijk richt je daar natuurlijk verdomd weinig mee uit tegen een bovennatuurlijke entiteit die -oeioeioei! – ook nog eens van Marokkaanse oorsprong blijkt te zijn. **1/2 Copyright Phil van Tongeren. Overname uitsluitend na goedkeuring van de rechthebbende. .Origineel gepubliceerd in Schokkend Nieuws #55, p17.
