Na het vorige maand verschenen DROP kunnen we ook in mei naar zo’n ouderwetse film in de bioscoop: een effectieve negentigminutenthriller met stilistisch een eigen smoel, die zich grotendeels beperkt tot één locatie. Een bijna anachronistisch verschijnsel, wat in LOCKED benadrukt wordt door de korrel van het celluloid waar de film op is geschoten. Of die korreligheid is kunstmatig toegevoegd in de naproductie; dat kan ik online niet achterhalen, maar in dat geval zou het een stuk overtuigender gedaan zijn dan in Alexander Payne’s THE HOLDOVERS (2023), dus ik vermoed dat we hier met het echte materiaal te maken hebben.
Het effect van Michael Dallatorre’s grauwe, koude camerawerk is in elk geval een lekker gritty sfeertje. De groezelige stadsbeelden waar de film mee begint (het Canadese Vancouver ‘speelt’, zoals vaker, een anonieme Amerikaanse stad) roepen associaties op met grotestadfilms uit de jaren zeventig, hoewel de muziek op de soundtrack en de Black lives matter-graffiti de film duidelijk in het heden plaatsen. Actualiteit is van belang, want LOCKED wil naast een strakke thriller ook een politiek bewuste film zijn.
De plot is elegant in z’n eenvoud. Eddie (Skarsgard) is een dief die geld moet hebben om voor zijn dochtertje te zorgen. Een cliché om een crimineel sympathiek te maken, maar wel effectief, net zoals de scène waarin we Eddie water zien geven aan een hond die in een auto zit waar hij wilde inbreken. Aardige knul die op het verkeerde pad is beland, dus.
Hij heeft de pech zijn oog te laten vallen op een grote, glanzende SUV, die midden op een parkeerplaats staat. De auto is niet op slot. Te mooi om waar te zijn, natuurlijk, en al snel blijkt dat Eddie inderdaad in een val is getrapt. Hij komt de auto niet meer uit. De deuren gaan niet open, de ramen zijn onbreekbaar. De telefoon gaat. De auto blijkt eigendom van William (Anthony Hopkins), een rijke oude dokter die nog maar een paar maanden te leven heeft en besluit die tijd gebruiken om wraak te nemen op de wereld die zijn dochter van hem afnam. Op het straattuig, de criminelen die hardwerkende burgers beroven. Eddie blijkt ook wel kranten te lezen en wijst op de politieke oorzaken van misdaad en sociaal verval. William vindt verklaringen maar excuses. Hun debat is immer actueel en herkenbaar, maar voegt weinig toe aan wat er in de popcultuur al vele malen gezegd is en valt regelmatig in de herhaling. Het Argentijnse 4X4 (2019), waarvan LOCKED een remake is, durfde politiek wat verder te gaan.
Geslaagder is LOCKED als claustrofobische thriller. We verplaatsen ons in Eddie als William hem martelt door de airco heel hoog te zetten, of de verwarming, of urenlang hetzelfde jodelnummer op de radio te draaien. Geen eten, nauwelijks drinken. En dan moet het echte spel nog beginnen, als William de auto ook nog van een afstand blijkt te kunnen besturen…
Maar ook hier gaat de film zich na verloop van tijd herhalen. Het probleem is dat Eddie het merendeel van de film volkomen machteloos lijkt tegenover William. Heel af en toe verzint hij iets slims om te ontsnappen, maar zijn plannen worden al snel in de kiem gesmoord. Als je protagonist volledig in de macht is van de schurk en geen enkele kans lijkt te hebben, wordt dat op den duur vervelend. Vergelijk het met het sterkere DROP, waarin de hoofdpersoon en haar kwelgeest veel meer aan elkaar gewaagd zijn.
Desalniettemin blijft LOCKED amusant tot het einde, en ook het sentiment, clichématig of niet, raakt de juiste snaar. Ondanks z’n politieke pretenties is LOCKED niet meer dan een lekker wegwerpfilmpje met een onderscheidende stijl. Dat is niet niks.
