Als je dan toch een rip-off maakt van THE INVASION OF THE BODY SNATCHERS uit 1956, dan moet je op zijn minst wat elementen toevoegen. Het Britse LITTLE JOE zoekt het in genetische manipulatie en de eigentijdse geluksindustrie. En verdomme, dat werkt.
Om met de deur in huis te vallen: de nieuwe film van Jessica Hausner, LITTLE JOE, is zo steriel als wat. Letterlijk: als je een chirurgisch watje, gedoopt in alcohol, per ongeluk in een pan kokend water laat vallen, kleven er daarna nog steeds meer bacteriën aan dan aan deze film. De kledij van alle personages is strak en smetteloos, in lichte pastelkleuren. Veel interieurs, vooral die in het laboratorium, zijn spierwit. En zelfs het acteerwerk is strak, afgemeten, wars van frivole emotie. Dit is een stijl waar je misschien maar net zin in moet hebben, maar ook een effectieve. Het vervreemdt, maakt je ongemakkelijk.
LITTLE JOE is de naam van een plant die in een laboratorium is ontworpen om mensen gelukkig te maken. Adem je de pollen in, dan kan niets je van de wijs brengen. Emily Beechum speelt Dr. Alice Woodward, die de plant naar haar zoon heeft vernoemd. En Joe (Kit Connor) is op zijn beurt weer een van de eerste slachtoffers van dit plantje, dat zijn eigenaars volledig lijkt te beheersen.
Plotmatig is het vrij ingenieus: om ongecontroleerde verspreiding te voorkomen en uit commerciële overwegingen is de Little Joe zo gemaakt dat die zichzelf niet kan voortplanten. Maar de door Kerry Fox gespeelde Bella, een van de plantenkweeksters die heel toevallig ook nog eens met psychische problemen kampt, heeft een theorie. Ze denkt dat de pollen een nieuwe functie hebben. De plant zou ze gebruiken om mensen het voortplantingswerk voor ze te doen. Iedereen onder invloed houdt van Little Joe en wil er alles aan doen om er meer te produceren,
Net zoals je bij Richard Donners meesterwerk THE OMEN uit 1976 genoeg ruimte krijgt om het te interpreteren als een film over een man die dusdanig paranoïde wordt dat hij zijn eigen kind wil vermoorden, houdt ook LITTLE JOE je de hele film aan het gissen. Na het inademen van pollen is bijvoorbeeld het personage van Ben Wishaw, kweekcollega Chris, zich echt anders aan het gedragen. Niet heel vreemd, alleen al omdat zo’n plant je in een constante bui van gelukzaligheid brengt. Bij gebrek aan onzekerheid laat hij ook meer zelfvertrouwen zien. Maar heeft de Little Joe hem ook echt in zijn macht? De theorie is aanlokkelijk genoeg om te volgen, en de tegenargumenten sterk genoeg om de twijfel hoog te houden.
Hausner regisseert met een strakke hand en een visuele stijl die een groot deel van het vertelwerk doet. De knalrode plantjes schreeuwen om aandacht tussen de afgestompte pasteltinten en kille wittigheid, net zoals ze de liefde opeisen van hun eigenaars. Ook de Little Joe die hoofdpersoon Alice stiekem aan haar zoon heeft gegeven, op een speciale plek onder een warmtelamp gezet, trekt steeds je blik naar zich toe. Deze flora heeft persoonlijkheid. En als die zijn sporen loslaat, oogt ‘ie heerlijk sinister.
LITTLE JOE geeft een nieuwe impuls aan een verhaal dat al vaak is verteld, en doet dat met actuele thema’s. Zijn we te veel geobsedeerd door de zucht naar geluk, en heeft zulke positiviteit überhaupt nog waarde als je nooit meer door een dal kunt gaan? En hoe ver mogen we de natuur naar onze hand zetten? Vooral lekker is dat er geen poging wordt gedaan om sluitende antwoorden te geven, maar dat de tijd wordt genomen om met de vinger extra diep in deze open wonden te peuren.
Distributie: Cinemien. Release NL 6 februari, BE 13 november 2019. Copyright: Ruud Vos. Overname uitsluitend na goedkeuring van de rechthebbende.
