Je moet als genrefilmer tegenwoordig flink je best doen om een minder origineel idee te verzinnen dan een ‘vernieuwende’ kijk op het zombiegenre. Je kunt het zo gek niet bedenken of heeft iemand wel iets op verzonnen met zombies erin. Langzame zombies, snelle zombies, domme zombies, slimme zombies, dansende zombies, kantklossende zombies: de mogelijkheden zijn onbegrensd!
De Canadese filmer Robin Aubert vond kennelijk dat we nog niet genoeg zombiefilms hadden, dus besloot hij een zombiefilm te maken waarin ze vooral heel erg veel schreeuwen. Verder komen de zombies in zijn film ook heel hard achter je aan rennen om je te bijten, maar dit doen ze niet altijd. Soms blijven de zombies stilstaan wanneer ze je zien en dan kijken ze gezellig met zijn allen naar een enorme toren die ze zelf hebben gebouwd van stoelen. Soms doen ze dat hè, die zombies: torens bouwen. Mocht je inmiddels een lichte aversie hebben gekregen van zombies, dan is mijn opzet nu al geslaagd.
In het Canadese horrordrama LES AFFAMÉS, nu te zien op Netflix, volgen we een groepje mensen dat probeert te overleven op het platteland van Quebec. Ze worden belaagd door gewelddadige maniakken, die vooral reageren op geluid. Het zijn strikt genomen geen zombies, maar hondsdolle mensen die gillend en krijsend achter je aan komen rennen zodra je teveel geluid maakt. Soms staan ze ook stil midden in het bos, in de hoop dat iemand dom genoeg is om poolshoogte te gaan nemen. Zo’n dreigend ogende engnek die doodstil staat op een bospaadje levert een erg mooi plaatje op, maar slaat eigenlijk als een drol op een sluisdeur. Dat is het allergrootste euvel van LES AFFAMÉS: de film bevat meer dan genoeg sfeervolle beelden, maar zit zo barstensvol tegenstrijdigheden en onlogische momenten dat de geloofwaardigheid meer dan eens in het geding komt.
Regisseur Aubert heeft geprobeerd een soort arthouse/horror-hybride te maken, een combinatie die stukken spannender klinkt dan het is. Met traag camerawerk, veel aandacht voor karakterontwikkeling en een hoop mooifilmerij wordt de indruk gewekt dat we te maken hebben met een intellectuele variant op alle films die lopende doden als onderwerp hebben. Helaas neemt Aubert veel te veel vrijheden met de geloofwaardigheid, zodat hij vooral ergernis wekt. Voorbeeld: de film bevat een hilarisch bedoelde running gag over een of andere lamlul die de hoofdfiguren een aantal keer laat schrikken door onverwacht tevoorschijn te springen. Er wordt alleen nergens uitgelegd hoe deze flapdrol erin slaagt gedurende een zombie-apocalyps rond te blijven lopen, zonder ook maar één keer in aanraking te komen met de levende doden. Tenminste, als we op zijn onberispelijke outfit en olijke gedrag af mogen gaan.
Dit is slechts één voorbeeld, maar ik kan er met het grootste gemak nog een aantal noemen. Het allergrootste onzinmoment wordt voor het laatst bewaard. Het kleine groepje overlevenden probeert een veilig onderkomen te vinden, terwijl ze op de hielen worden gezeten door de hondsdolle gekken. In de anticlimactische slotakte voert één van hen een totaal geschifte afleidingsmanoeuvre uit. Ik ga niet verklappen welke, maar neem van mij aan: je zult nooit meer normaal naar De Kermisklanten kunnen luisteren.
Al deze misstappen zouden nog voor lief genomen kunnen worden als de film tenminste spannend was, maar LES AFFAMÉS weet ook op dat vlak niet te overtuigen. Eng wordt de film nergens, want hoewel de tijd wordt genomen om de karakters uit te diepen interesseerde het me geen zak wat er met hen gebeurde. En desinteresse gepaard met een milde dosis ergernis is dodelijk.
Distributeur: Netflix. Release datum: 13 maart 2018. Copyright: Roland van Hek. Overname uitsluitend na goedkeuring van rechthebbende. Gepubliceerd op 12 maart 2018.
