Onze cynische, misantropische detective is weer terug. We hebben er bijna tweeënhalf jaar op moeten wachten, maar detective/superheld Jessica Jones (Krysten Ritter) heeft eindelijk haar tweede seizoen. Gelukkig was het het wachten waard.
Het blijft lastig om een plotbeschrijving te geven bij deze series, want eigenlijk zijn alle ontwikkelingen na de eerste aflevering al spoilers. Vertellen wie de antagonist is dit seizoen gaat niet, want dit is een zeer belangrijke ontwikkeling waar het merendeel van het seizoen van afhangt. Seizoen twee gaat min of meer verder waar seizoen één eindigde: Kilgrave (David Tennant) is dood. Jessica Jones is weer een zwaar drinkende personal investigator. Ze werkt samen met haar buurman Malcolm Ducasse (Eka Darville). Haar beste vriendin en zus Trish Walker (Rachael Taylor) probeert, als journalist en als vriendin van Jessica, te achterhalen hoe ze haar krachten heeft gekregen. Trish komt zo het geheimzinnige bedrijf IGH op het spoor. Topadvocaat Jeri Hogarth (Carrie-Anne Moss) blijkt ziek te zijn en krijgt een hele slechte diagnose voor haar kiezen.
Net als in het eerste seizoen van MARVEL’S JESSICA JONES worden veel donkere thema’s aangekaart. Het verwerken van trauma, rouw, verlies, afhankelijke relaties, ouders die mentaal of fysiek mishandelen: er wordt openhartig over gediscussieerd. Het verschil is dat de antagonist nog dichterbij Jessica staat dan Kilgrave in het eerste seizoen, waardoor het nog persoonlijker en confronterender wordt.
Vooral de relaties tussen kinderen en de ouders die hen mentaal mishandelen is dit seizoen een belangrijk thema. Trish, aka Patsy, heeft bijvoorbeeld een verschrikkelijk manipulerende en narcistische moeder die haar dochter dwingt het leven te leiden dat zij eigenlijk had willen hebben. Trish heeft hierdoor geen dromen of wensen voor zichzelf kunnen ontwikkelen, maar blijft haar moeder toch kans na kans geven. Ze blijft hopen op de mentale steun die ze zo graag zou willen krijgen. Want tja, het blijft haar moeder, toch?
Wat dit seizoen niet geeft, zijn antwoorden. Wie heeft er gelijk? Wie is goed, wie is slecht? Dat mag de kijker zelf bepalen. JESSICA JONES focust zich liever op het hebben van de discussie en lijkt uiteindelijk te willen zeggen: we zijn allemaal mens en leven in het grijze gebied. Dat is op zich een nobel streven. In een tijd waarin alles alleen maar binair beantwoord kan worden (een voorbeeld: ‘Je kan niet van blockbusters houden én een echte filmfan zijn, want echte filmfans houden niet van blockbusters.’), is het fijn om gewoon een keer een ongelooflijk lastig onderwerp te bespreken.
De conversatie stelt nooit slachtofferschap ter discussie: het is helder dat de ouders hier in de fout zitten. Maar er wordt wel geprobeerd uit te zoeken of die ouders dan ook gelijk slecht zijn. Het zijn mensen en mensen maken fouten, maar doordat de serie niet bereid is ze slechte ouders te noemen pur sang, lijkt het alsof hun gedrag min of meer goedgepraat wordt: Oh, maar ze maakten zich zorgen om hun kinderen! Oh, maar ze weten niet beter! Oh, maar… etc. Het feit dat het eerste seizoen van JESSICA JONES absoluut niet in twijfel trok dat Killgrave een monster was, werkte bevrijdend voor veel kijkers. De suggestie dat het hebben van een familieband dezelfde soort handelingen op een of andere manier zouden verzachten is jammer.
Het zorgt echter wel voor veel emotionele diepgang: het is veel geïnteresseerder in het persoonlijke leven van Jessica Jones. Haar familie, haar vrienden, hoe ze haar krachten heeft gekregen en welke diepe psychologische wonden dat heeft achtergelaten. Het feit dat juist de menselijke kant van Jessica uitgediept wordt, zorgt voor een veel oprechter seizoen. Alle pretenties van ‘kijk ons eens donker en duister zijn’ worden volledig achtergelaten. Het helpt ook dat er geen Kilgrave-achtige schurk is. Hoe geweldig Tennant de rol ook speelde, Kilgrave was dankzij zijn krachten toch een soort super-villain. Dat er geen soortgelijke baddie is toegevoegd, doet je soms vergeten dat het hier überhaupt om Marvel-superheldenserie gaat. Het heeft ook positieve effecten op Krysten Ritter, die voor de tweede keer Jones’ leren jasje aantrekt en zich elke aflevering lamzuipt. Ook zij laat die pretenties los en speelt Jessica veel natuurlijker en losser dan in het eerste seizoen.
Marvel lijkt ook geleerd te hebben van de valkuilen die horen bij het maken van een serie van dertien afleveringen die ieder vijftig minuten lang zijn. In vorige seizoenen van bijvoorbeeld LUKE CAGE of DAREDEVIL – van die laatste vooral seizoen 2 – viel het verhaal stil rond aflevering 4. Door die traagheid was het lastig om door te blijven kijken tot je bij the good stuff kwam: de introductie van de echte antagonist van het seizoen. Bij JESSICA JONES is dat anders. In de eerste helft van het tweede seizoen heeft elke aflevering een eigen thema of probleem, waar de hele aflevering omheen gebouwd wordt. Halverwege draait het langzaam richting de oude structuur van Marvel/Netflix-series: elke aflevering draagt bij aan één verhaal. Het momentum wordt behouden en daardoor is het erg makkelijk het seizoen te bingen, ondanks dat de materie zwaar is.
Juist doordat de serie geen definitieve antwoorden wil geven, is het einde niet zo’n catharsis als het einde van de eerste dertien afleveringen. Maar dat neemt niet weg dat dit een sterk tweede seizoen is voor de vrouw die sterker is dan wij allemaal.
Distributeur: Netflix. Release datum: 8 maart 2018. Copyright: Carlijn Kruidhof. Overname uitsluitend na goedkeuring van rechthebbende. Gepubliceerd op 12 maart 2018.
