Grafkelder, kasteel, speeldoos, vrouwenliefde, lange nagels en een onlesbare bloeddorst; ziedaar de ingrediënten van LA MORTE VIVANTE (1982). In deze onlangs opnieuw uitgebrachte film gaf de Franse regisseur Jean Rollin (1938-2010) zijn geliefde vampiers een nieuw accent door daar prille jeugdherinneringen bij te betrekken.
We zien hoe na onvoorzichtig optreden van grafschenners de dode Catherine Valmont (Françoise Blanchard) weer tot leven komt. Wandelend door haar vroegere kasteel herinnert ze zich haar kinderjaren en de met bloeddruppels bezegelde band met hartsvriendinnetje Hélène. Vele liters vrouwenbloed heeft ze nu nodig om als dode te kunnen blijven leven. Gelukkig duikt de inmiddels volwassen Hélène (Marina Pierro) weer op en die is voor haar geliefde tot ieder offer bereid. Zij weet onder valse voorwendselen verschillende dames naar het kasteel te lokken. Alleen een Amerikaanse toeriste met een fototoestel lijkt ongedeerd te blijven.
De hevigheid van de bloedfonteinen in LA MORTE VIVANTE was naar de maatstaven van Frankrijk anno 1982 opmerkelijk. Voor de hedendaagse kijker is het tubetjesgehalte echter nogal hoog. Bovendien heeft het beoogde contrast tussen het rode geweld en meisjeskamerattributen dan wel kwetsbaar vrouwelijk naakt, weinig overtuigingskracht. Daarvoor zijn de acteerprestaties te bescheiden. Hoofdrolspeelster Blanchard is als levende dode vooral te zien met een wezenloos starende blik. Naar eigen zeggen heeft ze tijdens de opnames niet één keer met haar ogen geknipperd, een prestatie die vooral zijzelf heel knap vond.
Wel mooi – ja, we zijn in Frankrijk – zijn de kasteellocaties en de panoramische shots. Vermeld mag ook worden dat Rollin het rammelende verhaal aardig weet te redden door schrappen tot kunst te verheffen. Waaraan de weer herrezen jonge vrouw ooit is overleden, komen we niet te weten, terwijl ouderdom duidelijk niet de oorzaak was. Prettig in deze oorspronkelijke Franse versie, is ook het ontbreken van een kalmerende epiloog tussen de meest huiveringwekkende scène en de aftiteling. Een fraaie pas op de plaats die de nachtrust van de kijker ontegenzeggelijk ontregelt.
Veel bonusmateriaal op deze heruitgave die twee dvd’s beslaat en een cd met soundtrack. Door betrokkenen bij Rollin’s film wordt stevig geboomd over B-, Z- en X-rated films van rond 1980. Zo vertelt schrijver en assistent-regisseur Jean-Pierre Bouyxou glunderend over zijn aandeel in Alain Payet’s TRAIN SPECIAL POUR HITLER (1977), waarin voor de goede verstaanders het genre van de Swastikaporno juist geparodieerd schijnt te worden. De re-release van die film hebben we in 2010 al mogen beleven.
Di: De Filmfreak Distributie. Copyright Paul Rübsaam. Overname uitsluitend na goedkeuring van de rechthebbende. Online gepubliceerd op 23 maart 2012.
