Op het zakelijke en diplomatieke vlak mogen de naoorlogse betrekkingen tussen Nederland en Duitsland misschien goed genoemd worden, de spreekwoordelijke man in de Hollandse straat moet dat volk niet. Er was de Bezetting en er blijft het voetbal, dat met het wereldkampioenschap in het rampjaar 1974 een wagonlading zout in de oude wonde smeerde. Terwijl de verslagen natie alle vooroordelen over de Oosterburen koesterde, gebeurde er in de tienerkamers van sommige puberjongens iets heel anders. Die Duitsers hadden Klimbim, en dat betekende dat ze wel degelijk gevoel voor humor bezaten, maar belangrijker nog: ze hadden Ingrid Steeger.
In Michael Pfleghars komische tv-serie speelde de kleine blondine van 1973 tot 1979 de clowneske rol van Gabi Klimbim, de jongste telg uit een krankjorum gezin, en ze deed dat herhaaldelijk zoals Herr Gott im Himmel haar geschapen had. De serie heeft in Duitsland nog steeds een legendarische status en Steeger is er mede door een roerig privéleven altijd een begrip gebleven. In Nederland volhardt menigeen in de oude vooroordelen, maar er zijn mannen van rond de veertig die bij het horen van de namen Klimbim en Ingrid Steeger terstond een dromerige blik in de ogen krijgen. U begrijpt: ik behoor ook tot dat genootschap. Net als bij de door een vergelijkbare cultus omgeven tv-shows van Wim T. Schippers duurt het wachten op een dvd-uitbreng van Klimbim en de verwante Pfleghar-Steeger serie Zwei Himmlische Töchter gekmakend lang. Gelukkig verzacht de Zwitserse producent en distributeur Erwin C. Dietrich de pijn met de dvd van ICH, EIN GROUPIE, een knotsgekke film uit 1970 waarin Steeger haar eerste hoofdrol speelde. De Zwitser durft in een interview op het schijfje nog net niet te beweren dat hij de ster groot maakte, maar wekt de indruk zichzelf wel degelijk als haar ontdekker te zien. Dat is teveel eer, maar het past wel bij een man die stelt dat hij de oorspronkelijke Amerikaanse regisseur Jack Hill na een week noodgedwongen ontsloeg, omdat diens werktempo te laag was. Wie Hills fantastische blaxploitation-films COFFY EN FOXY BROWN kent weet beter: de Amerikaan was als geen ander in staat om voor een habbekrats in ijltempo geweldige films te maken. Producent en scenarioschrijver Dietrich nam de regie over, en leverde een film af die zich weliswaar niet met Hills beste werk kan meten, maar als cult-curiosum op alle fronten overtuigt. Als succesvol B-film-grootgrutter wist de Zwitser donders goed wat verkoopt. Het gegeven van ICH, EIN GROUPIE werd ontleend aan sensationele krantenberichten over het leven van rocksterren en hun groupies, en vanzelfsprekend flink aangedikt. Steeger en tegenspeelster Vivian Weiss gaan zich als Britse groupies in Londen, Amsterdam, Zürich en Berlijn te buiten aan krankzinnige hoeveelheden hasj, heroïne en lsd, nemen deel aan orgies met rocksterren en een satanische mis, en krijgen in de potsierlijk bloederige finale de rekening gepresenteerd. Stilistisch doet Dietrich niets bijzonders, maar dat wordt afdoende gecompenseerd door de hysterische milieuschets, de verrassend sterke acidrock van de obscure bands Birth Control en Murphy Blend, en de innemend schaamteloze rollen van Steeger en Weiss. Van die laatste werd nooit meer iets vernomen, terwijl Steeger in de jaren die volgden in tientallen films opdook. Ze ambieerde net als haar idool Goldie Hawn een overstap naar serieus werk, maar was veroordeeld tot films ALS JUNGE MÄDCHEN MÖGEN’S HEISS, HAUSFRAUEN NOCH HEISSER, DIE GOLDENEN BANANE VON BAD PORNO, het toepasselijk getitelde BETTKARRIERE en de drie delen BLUTJUNGE VERFÜHRERINNEN, die ze met Dietrich maakte. Hun eerste samenwerkingsverband ziet er in de anamorfe Cinemascope-weergave prima uit, net als het hoesje waarop een poedelnaakte Steeger de Alpen aanbidt. Een betere verpakking is voor deze Zwitserse edelpulp ondenkbaar.
film *** / extra’s ** Copyright 2004 Bart van der Put. Overname uitsluitend na goedkeuring van de rechthebbende. Origineel gepubliceerd in Schokkend Nieuws #62, 53.
