De laatste regieklus van Mel Gibson is opvallend kleinschalig en generiek. Zou de gestoorde Australiër FLIGHT RISK gemaakt hebben als vingeroefening voor zijn aangekondigde vervolg op PASSION OF THE CHRIST? Eén ding is zeker, die gek kan nog altijd een vermakelijke thriller in elkaar zetten.
Winston (Topher Grace), een voortvluchtige voormalig accountant van een maffiabaas, wordt opgespoord door federaal agent Madelyn Harris (Michelle Dockery). Hij stelt meteen voor kroongetuige te worden. Harris moet hem van zijn schuilplek in Alaska naar New York begeleiden, en dat gaat het snelst met een klein privévliegtuigje bestuurd door piloot Daryl Booth (Mark Wahlberg).
Al snel blijkt dat er iets niet klopt: ‘Daryl Booth’ is niet Daryl Booth, maar een huurmoordenaar die ingezet is om Winston en Harris ergens in de bergen dood achter te laten. Hij is bovendien een boerenkinkel van het type DELIVERANCE: ‘First I’m gonna have my fun.’
FLIGHT RISK heeft niet de grootse opzet of de serieuze ambitie van Mel Gibsons eerdere regiewerken BRAVEHEART, APOCALYPTO, THE PASSION OF THE CHRIST en HACKSAW RIDGE. Dit is een doodeenvoudige thriller met een fijn concept. Drie personages in een vliegtuig, de piloot wil de andere twee dood hebben. De mogelijkheden voor spanning dienen zich vanzelf aan; als de piloot uitgeschakeld is, hoe krijgen we het vliegtuig dan veilig aan de grond? Het scenario van debutant Jared Rosenberg doet alles keurig volgens het boekje. Natuurlijk heeft Harris in het verleden een verschrikkelijke fout gemaakt waardoor ze nu zo’n keihard ‘regels zijn regels’-type is; natuurlijk blijkt de piloot te weten van haar trauma; natuurlijk zit er ergens bij de U.S. Marshalls een lek; en natuurlijk is Winston een lekker sarcastisch irritantje dat voor de komische noot zorgt.
Een film die zich grotendeels op één locatie afspeelt met drie personages (en nog een paar die tijdens de vlucht alleen over de telefoon te horen zijn) valt of staat bij de vertolkingen.
Grace en Dockery zijn betrouwbaar sterk in rollen die weinig van ze vragen. Wahlberg mag over de top gaan als de sadistische moordenaar die er ontzettend veel zin in heeft onze helden van kant te maken. Een schurkenrol past Wahlberg beter dan de sympathieke rollen die hij vaker speelt. Om als lompe engerd over te komen hoeft hij niet per se zijn hoofd kaal te scheren, maar het is wel grappig om hem zo te zien.
Grootste mankement zijn de actiescènes. Wanneer Gibson probeert spektakel toe te voegen met het bijna neerstortende vliegtuig, is zijn vertrouwen in digitale effecten te groot. ‘Waarom zouden we echte vliegtuigstunts doen, dat kan toch allemaal met de computer?’ Nee, dat kan dus blijkbaar niet.
