‘Who the fuck is Snake?’ Dat zal menig bioscoopbezoeker denken bij het zien van het affiche van John Carpenter’s ESCAPE FROM L.A., waarop prominent de woorden ‘Snake is back’ staan afgedrukt.
Wie Schokkend Nieuws leest weet natuurlijk direkt dat het Snake Plissken betreft, de door Kurt Russell vertolkte cynische held die in het uit 1981 stammende en in 1997 gesitueerde ESCAPE FROM NEW YORK de president van de Verenigde Staten uit de klauwen van boevenkoning Isaac Hayes redde.
De eerste escape mag dan terecht een zekere cultstatus genieten, het feit dat Carpenter en co. voor dit vervolg een budget van vijftig miljoen dollar loskregen bewijst weer eens dat in Hollywood de waanzin regeert. Want wat moet een groot publiek nu met een krankzinnig satirisch vervolg op een vijftien jaar oude cultfilm? Helemaal niets, zo bleek afgelopen zomer: Amerikanen wilden spektakel en gelikte computertrucages en lieten Snake links liggen. Naar verwachting zal het in Europa niet veel anders lopen, want ESCAPE FROM L.A. is zo’n raar ding dat zelfs de halve SN-redactie teleurgesteld afhaakte.
Te slap, te gedateerd, te gemakkelijk en vol gemiste kansen, zo luidt het gangbare oordeel. Gerelateerd aan de huidige vloedgolf van gelikte Amerikaanse kassakrakers is het een begrijpelijk oordeel: ESCAPE FROM L.A. kan zich op geen enkele manier meten met sensationele kermisritten als TWISTER, MISSION: IMPOSSIBLE of het meest spectaculaire INDEPENDENCE DAY. Dat mag misschien wel de intentie van Carpenter, Russell en producent Debra Hill geweest zijn, het resultaat van hun reünie is bovenal een heerlijk nostalgische terugkeer naar het tijdperk van de bordkartonnen post-nuke B-film, een genre dat begin jaren tachtig werd aangezwengeld door de voorganger en het tweede deel uit de MAD MAX trilogie. Daarmee levert het trio een waardige opvolger af, die qua plot gerust een remake genoemd mag worden.
Opnieuw krijgt staatsvijand nummer één Snake Plissken de opdracht de wereldvrede veilig te stellen door zich in een tot gevangenis gedegradeerde metropool te begeven, opnieuw tikt daarbij de klok de laatste minuten van Snake’s leven af en opnieuw treft de cynicus de ene kleurrijke bajesklant na de andere. Wat dat laatste betreft is het voor cultliefhebbers smullen geblazen: Peter Fonda is te zien als surfer, Pam Grier als transsexueel, een onherkenbaar geschminkte Bruce Campbell als gestoorde plastisch chirurg, Robert Carradine als skinhead en ook Paul Bartel flitst even voorbij als congreslid. Leuker dan de soms erg korte gastrollen zijn de beelden van het door een aardbeving verwoestte Los Angeles anno 2013, waarin Carpenter zijn haat/liefde verhouding met Hollywood plastisch verbeeldt: de afgebrokkelde Hollywood-letters temidden van een helse vuurzee, de in de oceaan verzonken Universal-studio’s, de laatste restanten van Disneyland, alle opgetrokken uit bordkarton en zo hoort het ook.
ESCAPE FROM L.A. is beslist geen meesterwerk, maar wel een hoogst vermakelijke popcorn/bubblegum nonsensfilm, met een hoger tempo, meer spektakel en aanmerkelijk meer cynisme dan de voorganger. Dat laatste uit zich ondermeer in het slot, waarin het roken van een sigaret als de ultieme overwinning op de beklemmende moraal van de christelijke politiestaat wordt gepresenteerd. Wie daarbij bedenkt dat Carpenter zich ondanks een voortwoekerende kanker met onverminderd tempo het graf in rookt en onlangs aankondigde het regisseren even voor gezien te houden, wordt bekropen door het nare gevoel dat het hier misschien wel een filmisch testament betreft. Hopelijk blijkt die vrees ongegrond.
Copyright Bart van der Put. Overname uitsluitend na goedkeuring van de rechthebbende. Origineel gepubliceerd in Schokkend Nieuws #26, oktober/november 1996.
